Συνάδελφος Παθολόγος περιγράφει την σχέση του με ασθενείς προ και μετά σύβασης με τον ΟΠΑΔ

Να συστηθώ. Νέος παθολόγος που άνοιξα το ιατρείο μου πριν από 20 μήνες. Και δε χρειάζονται λεπτομέρειες, αρκεί η αναφορά... Αριστούχος Πανελληνίων 19.900 μονάδων, Πτυχίο Ιατρικής με Άριστα, Διδακτορικό με Άριστα ομόφωνα από το Σώμα, Επιστημονικός Συνεργάτης Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στην Αθήνα, με εργασίες, δημοσιεύσεις κι ανακοινώσεις, ελληνικές και ξένες, υποψήφιος Λέκτορας. 

Παιδί εργατών και όχι γόνος κάποιου Καθηγητή, νομίζω ότι έχει τη σημασία του κι αυτό. Τo θέμα όμως είναι ότι κάποιους, λίγο τους ενδιαφέρουν τα επιστημονικά προσόντα και θα σας το αποδείξω. 

Στο ζουμί λοιπόν. 

Έκανα κι εγώ λοιπόν με το που ξεκίνησα, την περίφημη σύμβαση με το Δημόσιο, και να το ιατρείο μου λοιπόν γεμάτο από τους ασθενείς του. 20 ευρώ η επίσκεψη εκ των οποίων τα 4 κρατηθέντα (20% φόρος) σύνολο λοιπόν 16 ευρώ η επίσκεψη και απ΄τα οποία δεν έχω πάρει έως τώρα ΟΥΤΕ ΜΙΑ απ’ το κράτος! Κι αφού λοιπόν είδα κι απόειδα με το να μην πληρώνομαι σχεδόν 2 χρόνια τώρα, είπα τέρμα η σύμβαση με το Δημόσιο κι από δω και στο εξής να πληρώνομαι κανονικά απ’ τον ασθενή και να κάνουν οι ίδιοι τις διαδικασίες για επιστροφή των χρημάτων τους. 

Δε νομίζω να’ ταν και τόσο παράλογη αυτή η αναγκαστική μου επιλογή, μιλάμε και για επιβίωση πλέον. Οι απαντήσεις λοιπόν των ασθενών (και κάποιων με Πανεπιστημιακή γνώση που λογικά περίμενες και κάποια κατανόηση) ήταν οι εξής: «Τι λε ρε γιατρέ που θα μπω εγώ σ' αυτήν την διαδικασία, να μην τα πάρω ποτέ πίσω απ’ το ταμείο»! Δηλαδή δεκάρα δεν δίνουν για το αν θα πληρωθείς εσύ ποτέ γι’ αυτό! «Καλά ρε γιατρέ, πληρώνω ΤΟΣΑ ΛΕΦΤΑ για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη το μήνα, και μου λες τώρα ότι πρέπει να πληρώσω απ’ την τσέπη μου»? 

Βέβαια όταν τους έκανες θέμα να προσέξουν στο μηνιαίο εκκαθαριστικό τους ΠΟΣΑ πληρώνουν το μήνα για την περίθαλψή τους και μ’ έκπληξη έβλεπαν πως ήταν 30 με 50 ευρώ (ανάλογα με την προϋπηρεσία του καθενός) και πως τα νούμερα που έλεγαν ήταν για σύνταξη, φόρος κλπ. και όχι για ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ όπως πίστευαν, τότε το παίζαν αδιάφοροι! 

Τους εξηγείς μετά ότι θα υποβάλλουν τα δικαιολογητικά στο ταμείο μαζί με την απόδειξη και θα τους τα επιστρέψουν στο ακέραιο. Γελάσαμε μέχρι δακρύων! Εννοείται λοιπόν ότι αυτοί οι ασθενείς δεν ξαναήρθαν στο ιατρείο μου! 

Και τώρα τι να πούμε, για το πώς σ’ έβλεπαν πριν και πως σε βλέπουν τώρα? Με κοιτάζουν στο δρόμο κι αλλάζουν γωνία, αναγκάζονται να πέσουν πάνω σου κι όλως τυχαία χτυπάει το κινητό, γυρίζουν τη ματιά τους αλλού, σκύβουν να δέσουν κάνα κορδόνι (οι σκηνές που περιγράφω είναι πέρα για πέρα αληθινές και φυσικά κωμικοτραγικές) κι όλα αυτά γιατί άραγε? Δεν νομίζω να τους έκανα και κάνα τρομερό κακό! Αλλά αυτοί μάλλον ξέρουν! Αλλά ξέρω κι εγώ! ΝΤΡΟΠΗ το λένε το συναίσθημα και κάτι είναι κι αυτό. 

Ενώ πριν… γιατρέ μου και γιατρέ μου, και τι θα’ κανα χωρίς εσένα, μ’ έσωσες με τη διάγνωσή σου και τα φάρμακα που μου’ δωσες, ρε γιατρέ μου ο Θεός να σ’ έχει καλά, πήγαινα στον άλλο τόσο καιρό και προκοπή δεν έβλεπα, και πατώντας στο Google τ’ όνομά σου ρε γιατρέ, σε πόσες εργασίες σε βλέπω, κλπ, κλπ, κλπ. Και το πιο αστείο. 

Σε φωνάζουν σ’ επίσκεψη κατ’ οίκον ( εδώ η αμοιβή του Δημοσίου είναι πλουσιοπάροχη, 25 ευρώ μείον 20% βέβαια, τα είπαμε αυτά) Και δεν γνωρίζουν ότι εσύ πλέον δεν έχεις σύμβαση (ή κάποιοι το γνώριζαν κι έκαναν το κορόιδο). Κι αφού τελειώνεις με την εξέταση, σου πετάνε κυριολεκτικά στη μούρη το βιβλιάριο για να κόψεις το μαγικό χαρτάκι που θα πληρωθείς απ’ το Δημόσιο! Και τους εξηγείς ευγενικά, ότι ξέρεις, δεν έχω πια σύμβαση με το Δημόσιο κι ότι εσύ πρέπει να μου δώσεις την αμοιβή μου, εγώ θα σου κόψω την απόδειξη και θα τα πάρεις εσύ απ’ το ταμείο σου. Χαχαχα, τι είπατε? Πως?! 

Γελάσαμε πάλι! Και ξαφνικά έντρομοι κάποιοι ανακάλυπταν ότι δεν έχουν λεφτά μαζί τους! (λες και βγήκαν στο δρόμο και ξέχασαν το πορτοφόλι σπίτι!).ΚΙ ΟΜΩΣ! 

Τραγικό γεγονός! Για να μην σχολιάσω τα σπίτια τους! Νομίζω τελικά δεν έχω ξαναδεί καλύτερα σπίτια απ’ των Δημοσίων υπαλλήλων! Παθαίνεις πλάκα με το που μπαίνεις μέσα! Κατά τ’ άλλα η σκέψη και μόνο να πληρώσουν στο γιατρό έστω και μόνο για μια επίσκεψη κατ’ οίκον, μόνο λιποθυμία δεν τους έφερνε! Το ότι έχουν πετάξει ένα κάρο λεφτά για να το φορτώσουν με ότι πιο σικ υπάρχει, εκεί είχαν λεφτά! 

Όμως παρόλα αυτά -κι εδώ θέλω να εστιάσω- έμεινε ένας σεβαστός αριθμός αξιόλογων ασθενών στο ιατρείο μου που δεν τους τρομοκρατούσε η σκέψη να βάλουν το χέρι στην τσέπη, αλλά τους τρομοκρατούσε περισσότερο η σκέψη να εμπιστευτούν τη ζωή τους κάπου αλλού, που δεν γνώριζαν, και που θα τον επέλεγαν ΜΟΝΟ με οικονομικά κριτήρια και όχι βάση ικανοτήτων ενός επιστήμονα. 

Και συγκεκριμένα: «Ε όχι ρε γιατρέ, πως θα πάω αλλού?! Εντάξει εννοείται ότι ήταν καλύτερα όσο είχες τη σύμβαση αλλά δεν μπορώ ούτε να το διανοηθώ ν’ αλλάξω τον γιατρό μου για 20 ευρώ. Ούτε πιο πλούσιος θα γίνω κι ούτε το θεωρώ ηθικό. Και σε τελευταία ανάλυση, το κράτος σε ανάγκασε αφού δε σε πληρώνει. Κι εγώ να σου πω την αλήθεια, αν δεν πληρωνόμουν απ’ την υπηρεσία μου, δεν θα έκανα το χομπίστα! Θ’ άραζα να κοιτάω το ηλιοβασίλεμα! Και ρε γιατρέ είδες πολλούς να παίζουν με την υγεία τους?». Φυσικά το τελευταίο μια ψυχανάλυση τη χρειάζεται! 

Αυτά είχα να πω για τους συγκεκριμένους ασθενείς του Δημοσίου που δεκάρα δεν δίνουν για τις επιστημονικές σου γνώσεις, παρά μόνο να κάνουν την δουλειά τους στο τζάμπα! Κι από συνάδελφό μου, επίσης άξιο επιστήμονα συνέβηκε το ίδιο όταν άφησε το ΤΕΒΕ. Λαγοί μου έλεγε γίναν οι περισσότεροι ασθενείς του, ενώ πριν σ’ ανέβαζαν στα ουράνια! Να ξέρουν όμως, ότι κατά βάθος, ένας σοβαρός και άξιος επιστήμονας δεν τους θέλει τέτοιους ασθενείς στο ιατρείο του. Και παρεμπιπτόντως, κάνω κι έκκληση στους συναδέλφους μου να λύσουν τις συμβάσεις τους. 

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! 

Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Κι όσο αναφορά και για το καινούργιο σύστημα του ΕΟΠΥΥ κι εκεί κανένας γιατρός να μην πέσει στην παγίδα του. Και μετά μιλάμε για άξιους επιστήμονες που θέλουν κάποιοι, «τάχατις», να μείνουν στην Ελλάδα και που μέσα σε θλίψη ικετεύουν, «καθίστε ρε παιδιά εδώ, που και αμείβεστε καλά και που αναγνωρίζουμε και την αξία σας»! Χαχαχα! 

Ίσως τελικά αποδειχθεί το πιο τραγικό ανέκδοτο στη σύγχρονη Ελλάδα!