Dr Stavros: Περί δραστικής ουσίας...

Η δεοντολογική προσέγγιση της απαγόρευσης στον γιατρό να αναγράφει φαρμακευτικό σκεύασμα, έρχεται σε αντίθεση με την αποδοχή της συνταγματικότητας του μέτρου. 

Προ της χρήσεως των σκευασμάτων, ο γιατρός στην συνταγή, έγραφε λεπτομερώς την περιεκτικότητα όλων των ουσιών, δραστική ουσία και έκδοχα, του φαρμάκου. Ο φαρμακοποιός εκτελούσε την συνταγή βάσει των υποδείξεων του γιατρού, κατασκεύαζε από το μείγμα τα χάπια και άρχιζε η θεραπευτική αγωγή.

Ο γιατρός, δηλαδή, είναι υπεύθυνος για ότι περιέχει το προτεινόμενο, από αυτόν, σκεύασμα, όχι μόνον για την δραστική ουσία.

Κατά συνέπειαν, είναι ουσιώδες να αναφέρει, στην συνταγή, το σκεύασμα που προτείνει, διαφορετικά δεν φέρει καμία ευθύνη για την πορεία της νόσου.

Το κίνητρο του γιατρού, για την επιλογή του σκευάσματος, είναι ,πρώτα από όλα, το όφελος του πάσχοντος, δηλαδή η αποτελεσματικότητα του φαρμάκου. Διαφορετικά θα αμφισβητηθεί η επιστημονική του επάρκεια και κανείς γιατρός δεν θέλει κάτι τέτοιο.

Αν την επιλογή του σκευάσματος την κάνει άλλος , το κίνητρο του είναι μόνον οικονομικό. Θα υπάρξει, δηλαδή, κίνδυνος για την πορεία του πάσχοντος. Με το μέτρο, λοιπόν, της δραστικής ουσίας, δυνητικά τίθεται σε κίνδυνο η δημόσια υγεία.

Όμως υπάρχει και μία καθόλου λογική διάσταση σε όλη αυτή την ιστορία. Η πολιτεία . ο ΕΟΠΥΥ, αποζημιώνει το φάρμακο , ούτως ή άλλως, με βάση την ασφαλιστική τιμή. Με αυτό το τέχνασμα, ότι και να γράψει ο γιατρός, το κράτος πληρώνει γενόσημο!!!

Αν υπάρξει διαφορά τιμής, την επιβαρύνεται ο ασφαλισμένος. Δεν πρόκειται, συνεπώς, να υπάρξει εξ΄ αυτού παραπάνω οικονομία. Αν λοιπόν το κάνουν για να ικανοποιηθεί κάποια μνημονιακή υποχρέωση , τότε μπορούμε να μιλάμε για μία αστειότητα με κακόγουστο χιούμορ.

Οι δανειστές , η τρόικα, έχουν παραδεχθεί ότι ήταν πολλά τα λάθη τους, στους όρους που επέβαλαν στην χώρα . 

Η δραστική ουσία είναι ένα από τα σημαντικότερα.

Η συνταγματικότητα της απόφασης, όπως κρίθηκε από το συμβούλιο της επικρατείας, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιατρική δεοντολογία. Το κριτήριο ,όμως δεν είναι νομικό αλλά δεοντολογικό.

Αν π.χ. ψηφισθεί νόμος που να υποχρεώνει τον κάθε πολίτη να φορά καπέλο, τότε όλοι εμείς οι άλλοι που θα είμαστε ξεσκούφωτοι θα είμαστε παράνομοι!!

Δεν μπαίνω σε οικονομικά ή εμπορικά ζητήματα όπως για την τύχη της Ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας κ.λ.π Η οικονομία και στο φάρμακο θα μπορούσε να επιτευχθεί με την ενεργοποίηση του θεσμού του οικογενειακού γιατρού, που κάποιος πρόσφατα υπουργός υγείας δήλωνε ότι δε είχαμε ποτέ στη χώρα μας. Μπορώ να αναλύσω αυτήν την πρόταση.

Σήμερα ο κάθε ασφαλισμένος πάει σε όποιον γιατρό θέλει, όποτε θέλει και απαιτεί ότι θέλει, σε φάρμακα και παρακλινικές εξετάσεις. Αυτό έχει οδηγήσει σε άσκοπες εξετάσεις και φάρμακα αλλά και στο στο γεγονός ότι οι χρονίως πάσχοντες δεν παρακολουθούνται αλλά αυτοσχεδιάζουν. Έτσι αυξήθηκαν οι αρρύθμιστοι υπερτασικοί,διαβητικοί καρδιοπαθείς κ.λ.π και λόγω, επιπλοκών, οδηγούνται στη δαπανηρή νοσοκομειακή περίθαλψη .