Επίσχεση εργασίας στα δημόσια νοσοκομεία.Μερικές σκέψεις.

Πρώτη βδομάδα επίσχεσης στο Νοσοκομείο,με καινούργια ζητήματα να τρέχουν, και όλα αυτά σ’ένα γενικότερο φόντο,που προσπαθεί να μυρίσει άνοιξη κι εκλογές.Και μεν η άνοιξη είναι φυσικό, νομοτελειακό φαινόμενο,οι δε εκλογές, όχι.Εξαρτάται.Το αποτέλεσμα δεν το ξέρουν.Το ποιος όμως θα είναι πρωθυπουργός,το διατυπώνουν ξεδιάντροπα,όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.Επειδή το μαγειρεύουν.

Επιχειρώντας κανείς να βγάλει ορισμένα πρώτα συμπεράσματα από την κινητοποίηση των ημερών που πέρασαν,με τη βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε σκεπτόμενους κι όχι εύκολους κι επιπόλαιους αποδέκτες συνθημάτων και ξύλινου λόγου,θα σημείωνε ότι:

· Αυτή η επίσχεση, είναι των ειδικευομένων. Αυτοί κινήθηκαν,αυτοί οργάνωσαν,αυτοί παρέσυραν και τους ειδικευμένους, και τους αξίζει κάθε έπαινος.Ανεξάρτητα από το πώς υλοποιείται σε κάθε κλινική και τμήμα η επίσχεση,το γεγονός ότι νέοι συνάδελφοι,υπογράφουν,βγαίνουν στο προσκήνιο, απαιτούν, διεκδικούν, αγωνίζονται, αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον.

· Υπάρχει, και αυτές τις μέρες έκανε αισθητή την παρουσία του,ένας μηχανισμός τρομοκράτησης και αποπροσανατολισμού κυρίως των ειδικευομένων,αποτελούμενος από τη Διοίκηση και τους γνωστούς διευθυντές.

· Τα ποιοτικά στοιχεία που κάνουν διαφορετική αυτήν την κινητοποίηση από κάθε άλλη προηγούμενη, έχουν άρωμα οργής,απέναντι σ’ εκείνα τα φαινόμενα της διαφθοράς, της διαπλοκής, του γνωστού ενδονοσοκομειακού πάρτι, που χρόνια τώρα καλά κρατεί.Η ένοχη ανοχή αρχίζει να ραγίζει.Ακούγονται πλέον ονόματα,ο υπαινικτικός λόγος,αρχίζει να αντικαθίσταται από ονόματα και φωτογραφίες.Και αυτό από μόνο του,είναι σημάδι ελπίδας και αισιοδοξίας.

· Επειδή όμως το πρόβλημα της ενδονοσοκομειακής διαφθοράς, δεν είναι πρόβλημα μόνο προσώπων, χρειάζεται-κατά τη γνώμη του γράφοντος τουλάχιστον-να εμβολιαστεί αυτός ο αγώνας, με όλες εκείνες τις διεκδικήσεις, που σπάνε εκ των έσω το απόστημα της βρώμικης συναλλαγής. Και βρώμικη είναι κάθε είδους συναλλαγή που εδράζεται στη πελατειακή σχέση,ανάμεσα στους οποιουσδήποτε.Αν μπει κανείς στο κόπο να ιχνογραφήσει μια συνηθισμένη μέρα ρουτίνας στο τμήμα του,θα βρει τη ραχοκοκαλιά αυτών των πελατειακών σχέσων, ατόφια και αλώβητη. Και φυσικά,δεν είναι απαραίτητο το διακύβευμα κάθε τέτοιας συναλλαγής να έχει υλική βάση,για να το χαρακτηρίσει κανείς πελατειακό.Κάθε σχέση που κινείται εκτός των θεσμικά προβλεπομένων,σε δρόμους ατομικής συναλλαγής στη βάση σου δίνω-μου δίνεις, παρακάμπτοντας συνειδητά τα όσα υποχρεούμαι, λειτουργεί ακριβώς σαν φυτώριο, που τροφοδοτεί διαρκώς τη κοινωνία με φαινόμενα σαν κι αυτά που μας έφεραν σήμερα, στη εσχατιά της απελπισίας. Ορισμένες δε φορές,είναι και εντελώς αντιφατικό,να αγωνίζεσαι για να φύγει αυτή η…κατάσταση,αυτή η… κυβέρνηση,να καταγγέλεις το πελατειακό κράτος,και εσύ ταυτόχρονα,στον καθημερινό σου μικρόκοσμο,σε κυτταρικό επίπεδο,να συντηρείς και να αναπαράγεις,όλες τις προϋποθέσεις, για να προκύπτουν εσαεί τέτοιες καταστάσεις και κυβερνήσεις!

· Επί της ουσίας,αν ο αγώνας των ειδικευομένων συναδέλφων,εμπλουτιστεί,με όλα εκείνα τα στοιχεία που πέρα από τις οικονομικές διεκδικήσεις,θα θέτουν το δάχτυλο επί τον τύπον των γνωστών σε όλους ήλων,τότε να είστε σίγουροι,πως το ξεκίνημα για τη συγκρότηση μιας νέας Ελλάδας θα έχει γίνει. Πόσο πιο ευτυχείς θα γίνουμε όλοι μας,πόσο καλλίτερη θα γίνει η καθημερινότητα μας στο Νοσοκομείο,πόσο καλλίτερη θα γίνει η παροχή των υπηρεσιών προς τους πολίτες αν αύριο μας δώσουν όλα όσα μας χρωστούν;

· Αυτές τις μέρες,εκείνο που δοκιμάζεται,δεν είναι οι υγιείς σχέσεις επιμελητών-ειδικευομένων,παρά τις πιθανόν ελάχιστες εξαιρέσεις.Είναι το καθεστώς της ομερτά, όπου είναι αναγκαίο,για να συνεχίζει τη ύπαρξή του ένα καθεστώς που οι ρόλοι είναι διαφορετικοί από τους θεσμικά προβλεπόμενους,προσαρμοσμένοι στις ιδιοτελείς ανάγκες και των δυο δυστυχώς πολλές φορές πλευρών.Αυτό το καθεστώς προσπαθούν να κρύψουν και ορισμένοι εκ των διευθυντών,τρομοκρατώντας,απειλώντας, σηκώνοντας σκόνη ‘’επιστημοσύνης’’ για να θολώσουν το τοπίο,ή ξορκίζοντας και δαιμονοποιώντας τον συνδικαλισμό και τις διεκδικήσεις.

Είναι πράγματι πολλά αυτά που μπαίνουν ως αιτούμενα στη συζήτηση,πολλά και όχι εύκολα.Και τα ζητάμε από σας,γιατί εμείς,τα κάναμε σκατά.Αυτήν ειδικά την περίοδο,μέσα σε όλη αυτή τη φλυαρία, που καθημερινά σκάει στα αυτιά και στη σκέψη μας,δεν είναι κακό-κάθε άλλο μάλιστα-να προσπαθεί κανείς να οικοδομήσει και το συλλογικό όνειρο,πέραν του προσωπικού.Γιατί το να είσαι μόνο εσύ καλά,δεν έχει γούστο.Γιατί ο άνθρωπος.είναι τελικά οι σχέσεις του.

Σωτήρης Μπότσιος