Το παράπονο του γιατρού

Άρθρο του ειδικευόμενου  Γιώργου Παπαδόπουλου

Δεν υπάρχει τίποτα εύκολο στο να είναι κανείς γιατρός. Αυτήν είναι η θλιβερή διαπίστωση στην οποία κατέληξα από την πρώτη φορά που αναγκάστηκα να πάρω την ευθύνη μιας διάγνωσης. Και σ' αυτήν την διαπίστωση καταλήγω πάντα μετά από κάθε εφημερία όταν πλέον επιστρέφω στην ησυχία του σπιτιού μου, κατάκοπος και κυριευμένος από αυτήν την υπερένταση που δεν πρόκειται να σου επιτρέψει να κοιμηθείς πριν εξαντληθείς ολοσχερώς.

Δεδομένης της εξαντλητικής πλευράς του πράγματος χρειάζεται πάντα να βρίσκω ένα κίνητρο που θα με κάνει να σηκωθώ από το κρεβάτι το επόμενο πρωί για να ξεκινήσω άλλη μια μέρα- το ίδιο κουραστική και αγχωτική συνάμα. Άλλες φορές το βρίσκω, άλλες όχι. Θα σηκωθώ όμως όπως και να έχει. Πάντα μα πάντα όμως σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν -έστω και για μια στιγμή- ο κόσμος καταλάβαινε όλες αυτές τις δυσκολίες που αναγκαζόμαστε να περάσουμε εμείς οι γιατροί. Να ξεφύγει λίγο από το κλισέ του Μεγαλογιατρού, του στυγνού επαγγελματία με τις βίλες και τα εξοχικά- χτισμένα με μαύρο χρήμα που κρύβει από πίσω ανθρώπινο πόνο και αγωνία.
Γιατί αυτήν η καλοσχηματισμένη από τα ΜΜΕ εικόνα πολύ απλά δεν είναι ολοκληρωμένη. Μπορεί να είναι αληθινή εν μέρει αλλά σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Μιλώντας λοιπόν για πραγματικότητα πάρτε μια γεύση από την δική μου: Είμαι ειδικευόμενος ιατρός σ' ένα επαρχιακό νοσοκομείο. Εργάζομαι πάνω από 85 ώρες την εβδομάδα (φυσικά δεν θα άρεσε σε κανέναν ασθενή να τον παρατήσει στην τύχη του ο γιατρός του μόνο και μόνο επειδή τελείωσε το ωράριο!) Παλεύω να τα βγάλω πέρα με τα ελάχιστα μέσα που μου επιδαψιλεύει ένα σύστημα υγείας παρηκμασμένο, μη ανθρωποκεντρικό και πάνω από όλα τεχνοκρατικό. Αντιμετωπίζω καθημερινά την απαξίωση στην οποία η ταυτόχρονη οικονομική και κοινωνική συγκυρία καταδίκασε τους γιατρούς μετατρέποντας τους σε αποδιοπομπαίους τράγους. Γιατί για κάθε έναν γιατρό του Κολωνακίου βρίσκονται άλλοι 100 από πίσω που πασχίζουν να ασκήσουν με αξιοπρέπεια το λειτούργημά τους. Κανένας όμως δεν φαίνεται να τους λογαριάζει αυτούς. Βεβαίως και το κράτος μου χρωστάει χρήματα τα οποία το πιθανότερο είναι να μην τα λάβω ποτέ.

Κι επειδή το μόνο που επιδιώκω είναι μέσα από αυτό το άρθρο να σκιαγραφήσω την άλλη πλευρά του νομίσματος μάθετε ότι δεν περιμένω κανενός είδους ανταπόδοση σε όλα τα παραπάνω. Ούτε ηθική ούτε υλική και πολύ περισσότερο από τους τεχνοκράτες (οποιουδήποτε πολιτικού χώρου) που διατείνονται ως αναμορφωτές της Υγείας την ίδια στιγμή που δεν έχουν ποτέ πατήσει ποτέ το πόδι τους σε δημόσιο νοσοκομείο. Το μόνο που ζητώ είναι ένα απλό ευχαριστώ. Μόνο που η «εθνική μας κατάθλιψη» μου το στέρησε κι αυτό. Μόνο σκυθρωπές φάτσες γεμάτες καχυποψία και αρνητισμό. Με μια a priori ακλόνητη πεποίθηση ότι και εγώ είμαι ένας από τους γιατρούς του Κολωνακίου. Έλα όμως που δεν είμαι. Και την αξιοπρέπεια κανένας δεν μπορεί να μου την στερήσει. Αυτό το ευχαριστώ όμως το έχω ανάγκη. Για να μπορέσω να συνεχίσω, να έχω ένα κίνητρο. Δεν νομίζω ότι ζητάω πολλά.