Είμαι κι εγώ ένας νέος γιατρός. Ανήκω σε μία γενιά η οποία βρίσκεται σε ένα διαρκή αγώνα επιβίωσης, μια γενιά που πρόσφατα ονομάστηκε γενιά της εσωτερικής υποτίμησης. Το τι σημαίνει αυτό όμως για εμάς, το ανακαλύπτουμε καθημερινά, τις περισσότερες φορές με το πλέον δυσάρεστο τρόπο. Βασικό μας πρόβλημα είναι το αδιέξοδο που μας έχουν φέρει οι επιλογές άλλων.
Τα πράγματα στην υγεία στη χώρα μας πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τα περισσότερα νοσοκομεία έχουν τραγικές ελλείψεις ακόμη και στα πλέον βασικά υλικά, ενώ τα υπάρχοντα πολλές φορές συνίστανται σε κατώτερης ποιότητας αναλώσιμα. Το ΕΣΥ το οποίο, ούτως ή άλλως βίωνε τόσο την απαξίωση όσο και την εκμετάλλευση, στην εποχή του μνημονίου κινδυνεύει με οριστικό λουκέτο. Αν παλαιότερα για την εκπαίδευση μας υπήρχαν ερωτηματικά, στο μνημονιακό νοσοκομείο είναι όνειρο απατηλό. Πώς να εκπαιδευτεί και πώς να προσφέρει κάποιος όταν υπάρχουν τέτοιες ελλείψεις σε βασικά υλικά, όταν η ποιότητα των υπηρεσιών υγείας πέφτει χρόνο με τον χρόνο; Τις περισσότερες φορές οι ειδικευόμενοι στις κλινικές δεν αρκούν, με αποτέλεσμα, οι ήδη υπάρχοντες να στερούνται του δικαιώματος για ωράριο ή για ρεπό! Άλλοι αναγκάζονται να δουλεύουν εφημερίες απλήρωτοι αφού το υπουργείο υγείας πληρώνει με πλαφόν εφημεριών και όχι με το πόσες πραγματικά κάνουμε.
Στον ιδιωτικό τομέα βέβαια τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα. Η εργασία σε διάφορες αμφιβόλου ποιότητας κλινικές μόνο για την κάλυψη εφημεριών μου δείχνει πως πολλοί ενδιαφέρονται να υπάρχει μόνο μια λευκή ποδιά για να είναι απλά καλυμμένοι. Δε συζητώ βέβαια το γεγονός πως οι περισσότεροι που δουλεύουν εκεί είναι ανασφάλιστοι και σημαντικά υπαμειβόμενοι. Η επιτομή της μαύρης εργασίας!
Πιο παλιοί συνάδελφοι μας λένε να φύγουμε στο εξωτερικό. Να φύγουμε να γλιτώσουμε! Να ξαναγίνουμε δηλαδή μετανάστες. Σουηδία, Ελβετία, Γερμανία, ΗΠΑ, μέχρι και Αυστραλία. Όμως κι εκεί ο Έλληνας γιατρός θα κλιθεί να παίξει το ρόλο του Πολωνού υδραυλικού, όπως έλεγαν παλαιότερα. Θα δουλεύουμε κι εκεί χωρίς ωράριο, πολύ μακριά από το σπίτι μας και τη χώρα μας και ενδεχομένως με μικρότερους μισθούς από τους γηγενείς. Κι όλα αυτά χωρίς να είναι βέβαιο το αν θα βρούμε μια θέση σε ένα νοσοκομείο που πραγματικά θα μας προσφέρει γνώσεις ή απλά θα δουλεύουμε χωρίς αντίκρισμα.
Κι αν υποθέσουμε ότι δεν θέλουμε να φύγουμε; Κι αν θέλουμε να μείνουμε εδώ για να προσφέρουμε; Είναι πραγματικά πολύ άσχημο συναίσθημα μετά από κόπους χρόνων να σπουδάζεις, να φτάνεις σε μία παραγωγική ηλικία και η χώρα σου να σου γυρίζει την πλάτη. Βέβαια αυτά είναι συναισθηματισμοί και κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό στην εποχή του ΔΝΤ. Ούτε είναι λογικό.
Είμαστε μία γενιά γιατρών που θα εγκαινιάσει μία εντελώς καινούρια πραγματικότητα. Η πλειοψηφία από εμάς θα χαρακτηρίζεται από το ανελέητο ξεποδάριασμα, το άγχος για τον μισθό, την μερική απασχόληση. Και το χειρότερο; Είμαστε μία γενιά γιατρών που μας λένε να υπηρετήσουμε μία εμπορευματοποιημένη Υγεία και ένα σύστημα που θα βάζει πάνω από όλα τα κέρδη των φαρμακευτικών και όχι το καλό του ασθενή.
Μπορούμε όμως να γίνουμε και η γενιά των γιατρών που θα αλλάξει τα πράγματα. Χρειάζεται πείσμα και υπομονή. Χρειάζεται αγώνας μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους. Χρειάζεται αγώνας μαζί με την κοινωνία που αισθάνεται στο πετσί της την υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.
Είμαστε νέοι γιατροί και αποφασίζουμε να μην κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να αγωνιστούμε.
Για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια μας.
Για τον Ασθενή.
Για την Υγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου