Μερικές σκέψεις για την πρόταση του ΚΕΣΥ για τις ιατρικές ειδικότητες

Άρθρο από το Αγωνιστικη Παρεμβαση Νοσοκομειου Πρεβεζας


Το ζήτημα της ιατρικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι ένα από τα ζητήματα που έρχεται και επανέρχεται κατά διαστήματα στην επικαιρότητα.

Για να είμαστε ακριβείς, το φέρνουν στην  πολιτική επικαιρότητα οι εκάστοτε  κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και οι αντίστοιχοι υπουργοί υγείας με τα επιτελεία τους:

-όχι σαν θέμα προς συζήτηση, με ζητούμενο την ουσιαστικοποίηση και βελτιστοποίηση της ιατρικής εκπαίδευσης και εξειδίκευσης ,

-όχι σαν δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών σε όλα τα νοσοκομεία (αναβάθμιση κλινικών, συστηματοποίηση της καθημερινής εκπαίδευσης, ελεύθερη  δωρεάν πρόσβαση σε καλά οργανωμένες βιβλιοθήκες και ηλεκτρονικά και έντυπα επιστημονικά περιοδικά και συγγράμματα , δωρεάν συμμετοχή και κάλυψη όλων των εξόδων σε επιστημονικά συνέδρια κύρους κλπ) ώστε να παρέχεται η δυνατότητα σε περισσότερους νέους γιατρούς να κατακτήσουν την εξειδικευμένη  ιατρική γνώση,  

-αλλά κυρίως σαν συζήτηση στο πώς θα βάλουμε μεγαλύτερους φραγμούς στη πλειοψηφία των  νέων γιατρών για να κατακτήσουν αυτή την εξειδικευμένη  γνώση.

Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί και το περιβόητο προσχέδιο νόμου η πρόταση του ΚΕΣΥ που δόθηκε στη δημοσιότητα στα μέσα του Απρίλη του 2011.

  Βασικά σημεία της πρότασης του ΚΕΣΥ είναι:

-Καθιερώνονται ειδικές πανελλαδικές εξετάσεις για την έναρξη ειδικότητας.

-Ιδρύονται Επιστημονικές Εταιρείες των ιατρικών ειδικοτήτων, στις οποίες θα αντιστοιχούν οι 41 κύριες ειδικότητες. Οι Επιστημονικές Εταιρείες θα έχουν σημαντικές αρμοδιότητες, όπως τη χορήγηση του τίτλου ιατρικής ειδικότητας και την εισήγηση για το αναλυτικό πρόγραμμα εκπαίδευσης των ειδικευομένων γιατρών

-Προβλέπεται η ίδρυση Ινστιτούτου Εκπαίδευσης και Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης Επιστημών Υγείας του ΚΕΣΥ.

-Από το 2012 θα συσταθούν Εκπαιδευτικά Κέντρα και αντίστοιχες Μονάδες για την εκπαίδευση των ειδικευομένων, ενώ καθιερώνεται και «Βιβλιάριο Εκπαίδευσης».

-Η εκπαίδευση για τη λήψη ειδικότητας θα γίνεται σε Εκπαιδευτικές Μονάδες που θα ιδρυθούν ανά νοσοκομείο ή ομάδα νοσοκομείων υπό ένα ενιαίο, πιθανώς ανά περιφέρεια, Εκπαιδευτικό Κέντρο. Η εκπαίδευση θα πραγματοποιείται με κυκλική εναλλαγή των ειδικευομένων στις εκπαιδευτικές μονάδες.

-Ο συνολικός αριθμός θέσεων ειδίκευσης θα καθορίζεται, μεταξύ άλλων, από τις ανάγκες του πληθυσμού.

-Ο τίτλος της ιατρικής ειδικότητας θα απονέμεται με απόφαση της οικείας Επιστημονικής Εταιρείας Ιατρικών Ειδικοτήτων μετά τη συμπλήρωση του χρόνου εκπαίδευσης του ειδικευομένου και την επιτυχή συμμετοχή του και σε προφορικές εξετάσεις, που θα διεξάγονται τρεις φορές το χρόνο (κάθε Φεβρουάριο, Ιούνιο και Οκτώβριο). Οι Επιστημονικές Εταιρείες Ιατρικών Ειδικοτήτων μπορούν να επιλέξουν και επιπλέον γραπτές εξετάσεις, οι οποίες προηγούνται των προφορικών και γίνονται με το σύστημα των ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής, από όλο το φάσμα του γνωστικού αντικειμένου της αντίστοιχης ειδικότητας. Η επιτυχία στις γραπτές εξετάσεις είναι προϋπόθεση για τη συμμετοχή στις προφορικές.

Εδώ αξίζει να επισημάνουμε ότι η κόκκινη κλωστή που διαπερνά τη φιλοσοφία της συγκεκριμένης πρότασης δηλαδή η προσπάθεια είτε μέσω εξετάσεων είτε μέσω άλλων μεθόδων να αποκλειστεί ένα μεγάλο τμήμα νέων γιατρών από την ειδικότητα δεν είναι νέα στην Ελλάδα.

Σαν ιδέα έχει πέσει από το 1997, αλλά προσπάθειες να βρει το δρόμο νομοθετικής εφαρμογής έγιναν και το 2000 και το 2004 .

Άρα δεν  είναι γέννημα μόνο της παρούσας συγκυρίας την οποία διέρχεται η χώρα, αλλά αποτελεί  ένα βαθύτερο χρονικά σχεδιασμό (τουλάχιστον 15ετίας) των αστικών εξουσιαστικών ελίτ στη χώρα μας. Επόμενα κρύβει και μια βαθύτερη ανάγκη του  κοινωνικο- οικονομικού σχηματισμού (δηλαδή του Ελληνικού καπιταλισμού) την οποία αμέσως τώρα θα παραθέσουμε.

Δυο ερωτήματα χρειάζεται να απαντηθούν .

Γιατί επιμένουν στην εφαρμογή αυτών των σχεδίων;

Πώς «τεκμηριώνουν» τις προτάσεις τους;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι εξόχως πολιτική και δεν έχει καμία  σχέση  με θεωρίες και απόψεις που κυκλοφορούν στην ιατρική πιάτσα περί ασχετοσύνης  ή συγκεκριμένης ιδιομορφίας του Λοβέρδου και των επιτελών του.

Το έχουμε επανειλημμένα γράψει σε αυτό το ιστολόγιο.

Ο καπιταλισμός στη χώρα μας αλλά και ευρωπαϊκά έχει μπει σε ένα στάδιο που για να σταθεί στον παγκόσμιο  οικονομικό ανταγωνισμό είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει σε ανατροπές και αναδιαρθρώσεις οι οποίες:

-Θα ελαχιστοποιούν την κρατική (και δημόσια) παρέμβαση ή δράση στο χώρο της οικονομίας

-Θα δημιουργούν νέα  πεδία-χώρους δράσης  για κερδοφόρες επενδύσεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο

-Θα  δημιουργούν συνθήκες  ιδιαίτερα χαμηλού  κόστους της εργατικής δύναμης (χειρωνακτικής και πνευματικής) για να καταστούν και  ιδιαίτερα  κερδοφόρες οι επενδύσεις και να ανέβει το μέσο ποσοστό κέρδους.

-Θα δημιουργούν ένα τέτοιο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων ( κατάργηση συμβάσεων, κατάργηση ωραρίων, καταστρατήγηση δικαιωμάτων εργαζομένων, διευκόλυνση απολύσεων, μερική απασχόληση κλπ), που θα κάνουν ελκυστικό το τοπίο για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα η κατάσταση περιπλέκεται έτι περαιτέρω, λόγω της κρίσης δημοσίου χρέους και όξυνσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων του ελληνικού καπιταλισμού και της ασφυκτικής οικονομικής κατοχής των διεθνών τοκογλύφων.

Πώς μεταφράζεται αυτό στα ζητήματα της ιατρικής εκπαίδευσης και ειδικότητας;

Οι αστοί οικονομολόγοι της υγείας έχουν από καιρό διατυπώσει την άποψη ότι ένα μεγάλο μέρος των λειτουργικών δαπανών, τόσο των κρατικών-δημόσιων φορέων παροχής υπηρεσιών υγείας όσο και των ιδιωτικών –επιχειρηματικών φορέων, οφείλεται στην ύπαρξη ενός «πολυάριθμου» στρώματος ιατρών υψηλής εξειδίκευσης. Μέσα στις δαπάνες(έξοδα) που τους «αναγκάζει»  αυτό το στρώμα,  εκτός των άλλων, είναι και το  μισθολογικό βάρος που προκαλεί .

Σε καιρούς πτώσης των ποσοστών κέρδους, καπιταλιστικής κρίσης και κρίσης δημοσίου χρέους και ελλειμμάτων, οι  αστικές κυβερνήσεις ψάχνουν  να βρουν λύσεις ώστε 

-αυτά τα κόστη να ελαχιστοποιηθούν ή τουλάχιστον να μειωθούν δραματικά, για να ελαχιστοποιηθούν  και οι απώλειες κερδών των επιχειρηματικών ομίλων υγείας και να τους δοθούν έτσι κίνητρα για επενδύσεις 

-αλλά και να μειωθούν δραματικά και οι κοινωνικές  δαπάνες του αστικού κράτους. (Tα κονδύλια που θα κρατηθούν  από αυτή τη συρρίκνωση των κρατικών δαπανών, θα δοθούν ως κίνητρα, δηλαδή «δανεικά κι αγύριστα», στους επιχειρηματικούς ομίλους και «κλυδωνιζόμενους»  τραπεζίτες)!

Το ζήτημα αυτό το αντιμετώπισαν και το αντιμετωπίζουν οι διάφορες αστικές κυβερνήσεις στις χώρες της Ευρώπης. Οι λύσεις που δίδουν διαφέρουν ανάλογα με τις ιδιομορφίες της κάθε χώρας  αλλά  στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουν.

Μια επιλογή που προβάλουν και εφαρμόζουν είναι να υπάρχει αυστηρά περιορισμένος αριθμός εισαγομένων στις ιατρικές σχολές, νέο «κοσκίνισμα» των φοιτητών μέσα στις σχολές και συνήθως μετά τη κτήση του πτυχίου να μην υπάρχουν εξετάσεις για την έναρξη ειδικότητας.

Έτσι με αυτό τον τρόπο ετησίως παράγεται  ένας σχετικά μικρός και απόλυτα ελεγχόμενος αριθμός αποφοίτων, οι οποίοι μετά πάροδο κάποιων ετών ειδίκευσης μετατρέπονται σε ένα   στρώμα υψηλά  ειδικευμένων γιατρών .

Η σχετική αριθμητική «έλλειψη»  γιατρών σε αυτή τη περίπτωση  αντισταθμίζεται με υψηλή εκπαίδευση νοσηλευτών, που κοστίζουν όμως (στο κράτος και στους επιχειρηματίες)  πολύ φθηνότερα και στους οποίους νοσηλευτές μεταβιβάζεται, ως μέρος των καθηκόντων τους,  κι ένα μέρος της διαδικασίας   που στην Ελλάδα ονομάζεται «ιατρική πράξη». Σε ανεπτυγμένες χώρες που προκρίνουν αυτή τη λύση παρατηρείται σχετικά «χαμηλός» αριθμός γιατρών ανά 10000 κατοίκους και συγκριτικά σχετικά πιο αυξημένος αριθμός νοσηλευτών ανά 10000 κατοίκους.

Μια άλλη επιλογή, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις  που για διάφορους λόγους έχει δημιουργηθεί   ένα συγκριτικά «πολυάριθμο» στρώμα γιατρών με αυξητικές τάσεις και ένα «ολιγάριθμο» συγκριτικά σώμα νοσηλευτών, είναι να επιλέγεται ένας  ισχυρός φραγμός μεταξύ πτυχίου σχολής και ειδικότητας (με εξετάσεις ή άλλους τρόπους) ούτως ώστε  από το φραγμό αυτόν να περνά ένα πολύ μικρό στρώμα, απόλυτα ελεγχόμενων εξειδικευμένων γιατρών.

Σε τούτη τη περίπτωση δημιουργείται ένα δεύτερο και πολυάριθμο  στρώμα ανειδίκευτων ( οι οποίοι το πολύ- πολύ να περνάνε περιοδικά μια σεμιναριακού τύπου εκπαίδευση για την απόκτηση κάποιων δεξιοτήτων ή μια προπτυχιακή ψευτοεξειδίκευση)  ιδιαίτερα χαμηλόμισθων γιατρών, οι οποίοι αναλαμβάνουν την «λάντζα»(απασχόληση σε τσεκαπάδικα, triage μαζί με τους νοσηλευτές στα ιδιωτικά και δημόσια Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, εσωτερικές εφημερίες σε ιδιωτικά και δημόσια νοσηλευτήρια, «συνταγογράφοι» και γενικά μπαλώνουν μέσω της μερικής απασχόλησης και της εργασιακής περιπλάνησης κενά του συστήματος).

Σε τούτη την επιλογή φαίνεται να προσανατολίζεται η παρούσα κυβέρνηση  στη χώρα μας όπως τουλάχιστον φαίνεται από τις προτάσεις, του πλήρως εξαρτώμενου από αυτήν, ΚΕΣΥ.

Μάλιστα με πρόσχημα την αντιμετώπιση  της κρίσης χρέους και δημοσιονομικών ελλειμμάτων της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, γίνεται προσπάθεια αυτές οι επιλογές να ενταχθούν σε ένα συνολικό  πακέτο  αντιδραστικών ανατροπών του συστήματος υγείας στη χώρα μας(συγχωνεύσεις-καταργήσεις νοσηλευτικών μονάδων , ΕΟΠΥΥ, κατάργηση προσλήψεων στο ΕΣΥ κλπ).

Η νέα ελίτ επιστημόνων που θα μπαίνει στη διαδικασία της ειδικότητας θα ελέγχεται από τις αντίστοιχες επιστημονικές  εταιρείες ιατρικών ειδικοτήτων, δηλαδή για να λέμε και το πράγμα με το όνομά τους από το μεγαλοκαθηγητικό και μεγαλοδιευθυντικό κατεστημένο και επίσης η όλη διαδικασία της εκπαίδευσης- εξειδίκευσης θα είναι υπό το «άγρυπνο βλέμμα» των φαρμακοβιομηχανιών, των φαρμακεμπόρων και των εταιρειών υγειονομικού υλικού και ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού .

Η νέα επιστημονική ελίτ στο χώρο της υγείας θα συνδέει την τύχη , την ύπαρξή της και την επαγγελματική –επιστημονική της εξέλιξη κυριολεκτικά από τις διαθέσεις των επιχειρηματικών ομίλων του φαρμάκου, υγειονομικού υλικού και ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού.

 Όπως λέμε SKODA Ξάνθη ή CHIPITA ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ!

(Ας μας συγχωρέσουν οι φίλοι των αξιαγάπητων ποδοσφαιρικών ομάδων , δεν έχουμε κάτι εναντίον τους)

Εσείς ποιοι λέτε να είναι οι χορηγοί και οι δωρητές των εταιρειών που αναφέρει και η πρόταση του ΚΕΣΥ;  

Εσείς ποιοι λέτε να είναι  οι χρηματοδότες και διοργανωτές των συνεδρίων από τα οποία οι εκλεκτοί  ειδικευόμενοι θα λαμβάνουν μόρια συνεχιζόμενης ιατρικής εκπαίδευσης ;

 Πώς τώρα προσπαθούν να τεκμηριώσουν την πρότασή τους

Όλη η πρόταση στηρίζεται σε ένα ιδεολόγημα.

Τον πληθωρισμό γιατρών στην Ελλάδα.

Δηλαδή ότι η Ελλάδα έχει υπερβολικό αριθμό γιατρώνγια τα πληθυσμιακά δεδομένα της .

Προς τούτο χρησιμοποιούν τα στατιστικά δεδομένα, σχετικά με το εργατικό δυναμικό  στο χώρο της υγείας, που δημοσιεύει η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας(ΠΟΥ) και τα συγκριτικά αποτελέσματα που προκύπτουν από αυτά.
ΚΛΙΚ ΕΔΩ (σελίδες 115-122 του pdf εγγράφου).

Οι πίνακες της ΠΟΥ δείχνουν απόλυτο αριθμό γιατρών (οποιασδήποτε βαθμίδας) και πυκνότητα ιατρικού δυναμικού ανά 10000 κατοίκους, καθώς και απόλυτο αριθμό νοσηλευτικού προσωπικού και πυκνότητα νοσηλευτικού προσωπικού ανά 10000 κατοίκου.

Τι δείχνουν αυτοί οι πίνακες:

Ότι η χώρα μας είναι η δεύτερη στο κόσμο αυτή τη στιγμή σε αριθμό γιατρών ανά 10000 κατοίκους μετά την Κούβα.

ΧΩΡΑ	Πυκνότητα ιατρών /10000 κατοίκους	Πυκνότητα νοσηλευτικού προσωπικού/10000 κατοίκους
ΚΟΥΒΑ	64	86,4
ΕΛΛΑΔΑ	60,4	36,6
ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑ	48,5	125,6
ΑΥΣΤΡΙΑ	47,5	78,4
ΓΕΩΡΓΙΑ	45,4	38,9
ΡΩΣΙΑ	43,1	85,2
ΙΤΑΛΙΑ	42,4	65,2
ΝΟΡΒΗΓΙΑ	40,8	147,6
ΕΛΒΕΤΙΑ	40,7	159,6
ΙΣΛΑΝΔΙΑ	39,3	164,8
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ	37,6	53,3
ΙΣΠΑΝΙΑ	37,1	51,6
ΣΟΥΗΔΙΑ	35,8	115,7
ΓΕΡΜΑΝΙΑ	35,3	108,2
ΓΑΛΛΙΑ	35,0	89,4
ΔΑΝΙΑ	34,2	145,4

Αν μείνει κάποιος  στα αριθμητικά και μόνο δεδομένα του πίνακα, τότε δεν του μένει παρά να παραδεχτεί ότι οι εγχώριοι ιδεολόγοι του υπερπληθωρισμού γιατρών έχουν δίκιο.

Και θα διερωτηθεί μάλιστα  όπως ο κ. Μόσιαλος κι ο κ. Λιαρόπουλος, πώς με  τόσους γιατρούς και έχουμε από τις πιο χαμηλές επιδόσεις σε ποιότητα και αποτελέσματα.

Είναι όμως στην πραγματικότητα έτσι τα πράγματα;

Η άποψή μας είναι πώς όχι.

Και μάλιστα η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα  δεν είναι θέμα αριθμού γιατρών και νοσηλευτών μόνο αλλά και οργάνωσης και λειτουργίας ολόκληρου του συστήματος υγείας , για να μη πούμε ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.

Η Κούβα πχ έχει και πολλούς γιατρούς αναλογικά (πρώτη στον  κόσμο) και αρκετούς νοσηλευτές αλλά έχει και ένα σύστημα υγείας τόσο καλά οργανωμένο και φιλολαϊκό που την κατατάσσει στις κορυφαίες χώρες του πλανήτη και σε ποιότητα και σε αποτελεσματικότητα. Μάλιστα αποτελεί και εξαγωγικό προϊόν της χώρας!

Αντίστοιχα είναι γνωστό  επίσης ότι  οι σκανδιναβικές χώρες έχοντας αρκετά μικρότερο αριθμό γιατρών ανά 10000 κατοίκους αλλά πολύ υψηλό αριθμό νοσηλευτών και μια πολύ καλή οργάνωση ολόκληρου του συστήματος υγείας, που όμως λειτουργεί καθαρά με όρους αγοράς και καπιταλιστικής οικονομίας, φημίζονται για την ποιότητα υπηρεσιών υγείας , τουλάχιστον... όσων έχουν τη δυνατότητα να τις προσεγγίζουν.

Αλλά γιατί είπαμε ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που δείχνουν τα αριθμητικά δεδομένα;

Γιατί σε αντίθεση με την κυβέρνηση, τα  διάφορα αστικά κόμματα, ιατρικούς συλλόγους ακόμη και μεμονωμένους γιατρούς εμείς «εθελοτυφλούμε» μπροστά στην καθαρότητα των αριθμών;

 Θα απαντήσουμε με ένα ερώτημα που θα διευκολύνει την τεκμηρίωση της άποψής μας.

Τι αξία έχει το κατά κεφαλήν εισόδημα; 
Πόσο αυτός ο δείκτης εκφράζει πραγματικό ξεχωριστό εισόδημα του κάθε κατοίκου της χώρας;

Τι σημαίνει για μένα , για τον Βγενόπουλο, για τον Προβόπουλο, για τον        Βαρδινογιάννη, για τον άνεργο νοσηλευτή , για τον άνεργο γιατρό ότι το κατά κεφαλή εισόδημα στην Ελλάδα είναι 20.830 ευρώ;

Λέει αυτό τίποτα για το πραγματικό  ετήσιο εισόδημα, για το βιοτικό επίπεδο , για την ποιότητα ζωής  τη δική  μου, του άνεργου νοσηλευτή, του άνεργου γιατρού, του μερικώς απασχολούμενου ντελιβερά;

Έχω τα ίδια εισοδήματα με τον διοικητή  της Τράπεζας της Ελλάδος  Γ. Προβόπουλο;

Σε μια τετραμελή οικογένεια με δυο παιδιά που πηγαίνουν σχολειό με το ένα γονέα απλό μισθωτό του ιδιωτικού τομέα , τη μητέρα μερικώς απασχολούμενη  και χωρίς άλλη πηγή εισοδήματος,  αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό  οικογενειακό ετήσιο εισόδημα είναι 20.830 Χ 4= 83.320 ευρώ;

Μην τρελαθούμε και τελείως !

Ε, όση αξία έχει αυτό το μέγεθος, αυτός ο δείκτης,  άλλη τόση αξία έχει και το ότι η χώρα μας έχει 60,4 γιατρούς /10000 κατοίκους.

Διότι αυτή η επιβλητική αναλογία  πρέπει να συσχετισθεί  με  τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες της χώρας, τα επιδημιολογικά στατιστικά δεδομένα , την ανυπαρξία στην ουσία  καθολικού οργανωμένου συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, τις εργασιακές σχέσεις που επικρατούν στον ιατρικό χώρο, τις μεγάλες ελλείψεις σε ιατρικό δυναμικό στα νοσοκομεία ακόμη και με βάση τα παλιά οργανογράμματα , την ανυπαρξία στην ουσία υγειονομικού χάρτη κλπ

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό.

-Ας εφαρμόσουν ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις και ανθρώπινα ωράρια εργασίας στους γιατρούς,

-ας εφαρμόσουν ένα δημόσιο καθολικό σύστημα ΠΦΥ πλήρως στελεχωμένο με ιατρικό προσωπικό το οποίο θα εργάζεται με ανθρώπινα ωράρια,

-ας δώσουν τη δυνατότητα να υπάρχει πλήρης, επαρκής  και πραγματική ιατρική και υγειονομική  κάλυψη σε κάθε γωνιά, σε κάθε  νησί αυτής της χώρας ,

-ας στελεχώσουν επαρκώς  και με βάση ανθρώπινα ωράρια εργασίας (και υπάρχουν προτάσεις του συνεδρίου της ΟΕΝΓΕ ) τα νοσοκομεία της χώρας,

-ας δημιουργήσουν επί τέλους ένα υγειονομικό χάρτη σύμφωνα με τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες και τα επιστημονικά στατιστικά και άλλα δεδομένα

 και τότε θα δούμε αν υπάρχει πληθωρισμός γιατρών!

Ότι δεν υπάρχει προγραμματισμός στις ειδικότητες και έτσι άναρχα εξειδικεύεται όπου γουστάρει ο καθένας, ανεξάρτητα από τις ανάγκες του πληθυσμού, είναι μια σχετική μεν αλλά και άλλη  ιστορία, για την οποία καθολική ευθύνη φέρνουν αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν δεκαετίες τώρα τη  χώρα και δεν αξιώθηκαν ούτε μέχρι σήμερα που μιλάμε να δημιουργήσουν ένα πραγματικό και αξιόπιστο υγειονομικό  χάρτη βασισμένο σε επιστημονικά και αξιόπιστα δεδομένα και να προχωρήσουν σε ένα κεντρικό σχεδιασμό του πόσους  ακριβώς γιατρούς χρειαζόμαστε σε  σε ποιες  ακριβώς  ειδικότητες.

Ότι υπάρχει πλήρης αναρχία στην κατανομή του ιατρικού προσωπικού στην Ελληνική Επικράτεια είναι κι αυτή μια σχετική  και πονεμένη  ιστορία και οι ευθύνες είναι καθολικές σε αυτούς που απεδόθησαν και προηγουμένως.

Ας αφήσουν λοιπόν στην άκρη  το ιδεολόγημα αυτό και τους φραγμούς στην εξέλιξη των επιστημόνων υγείας οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι  και ορισμένοι στον ιατρικό χώρο.

Γι όλους αυτούς τους λόγους πρέπει το υγειονομικό κίνημα να συγκρουστεί με  τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης.

Μεθοδεύσεις που συνολικά υποτάσσουν την ιατρική εκπαίδευση και εξειδίκευση όχι στις λαϊκές ανάγκες, αλλά στις ανάγκες της αγοράς, των επιχειρηματικών ομίλων και του κεφαλαίου.

Να προβάλουν μια εναλλακτική πρόταση στα πλαίσια ενός καθολικού δημόσιου δωρεάν συστήματος υγείας όλων των βαθμίδων , πλήρως οργανωμένου , επαρκώς στελεχωμενου ,προσαρμοσμένου στις σύγχρονες αναγκες υγείας του πληθυσμού, ελεύθερα προσβάσιμου από κάθε κάτοικο  αυτής της χώρας, που θα ουσιαστικοποιεί την εκπαίδευση του ιατρικού δυναμικού.