Doctor Λαμόγιο...

 της Ρέας Βιτάλη

«Σε δέκα λεπτά έρχεται ο γιατρός». Α, ρε τι γίνονταν στο άκουσμα της φράσης! Η Κική έπιανε το ξεσκονόπανο να ξεσκονίσει τα ξεσκονισμένα, η μάνα μου ετοίμαζε το δίσκο με το γλυκό και συγχρόνως μου ξανάλλαζαν νυχτικό και με χτένιζαν. Η επίσκεψη του κου Κίτσου στο σπίτι (αν κρίνω από το όνομα πρέπει να ήταν ελβετικής καταγωγής) ισοδυναμούσε με επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο κος Κίτσος λοιπόν εμφανιζόταν πάντα με κοστούμι και γραβάτα και μια τσάντα φουσκωτή. Εκείνες οι ιατρικές τσάντες ήταν για το γιατρό της τότε εποχής, όλα τα ιατρικά εργαστήρια, όλοι οι αξονικοί και μαγνητικοί τομογράφοι μαζί! Ο γιατρός αφουγκράζονταν τον ασθενή, έδινε τεράστια σημασία στα λόγια και στο σώμα, συνεργάζονταν απόλυτα με συμπτώματα. Κάθε λέξη, κάθε απόστροφος είχε τη σημασία της. Όφειλε να ξεχωρίζει αλήθειες από φαντασιώσεις, υπερβολές ή αντίθετα λεπτομέρειες που έμοιαζαν αλλά δεν ήταν λεπτομέρειες.

Πέρα απ΄αυτό όμως, ξεχώριζε και ο ίδιος από το μέσο όρο των ανθρώπων, σε συμπεριφορά, σε γενικές γνώσεις, στον τρόπο ομιλίας, σε κοσμοπολιτισμό. Ήταν πώς να το πω; Αναγεννησιακοί άνθρωποι. Ωστόσο ο σεβασμός που επιδεικνύαμε για τον ιατρικό κόσμο βρίσκονταν σε αντίθεση με την εμπιστοσύνη στα νοσοκομεία της χώρας και τις υπηρεσίες που προσέφεραν. Γι αυτό και περιουσίες ξεπαστρεύονταν στην κυριολεξία με το που το κακό χτύπαγε την πόρτα. Ούτε σου πέρναγε από το μυαλό να μείνεις στην Ελλάδα. Όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν σε Λονδίνο, Αμερική μέχρι και ανατολικές χώρες…Αρκεί να μην έμενες «εδώ». Το εδώ, στη συνείδηση των ανθρώπων σου, ισοδυναμούσε με θάνατο. Μέχρι που άνοιξε το «Υγεία» από μια ομάδα γιατρών. Πω, πω πώς φάνταζε στα μάτια μας! Το μέγεθος, η πολυτέλεια. Μπορούσες να σκεφτείς σκωληκοειδίτιδα…Στο πρώτο στάδιο.Για τα πιο βαριά υπήρχε διαφήμιση του Cromwell Hospital στις ελληνικές εφημερίδες που αλίευε πελάτες, επί σειρά ετών…Όλα αυτά βέβαια όχι για την πλειονότητα του κόσμου (μη τρελαθούμε!)

Από εκείνα τα χρόνια άλλαξαν πολλά. Σπάνια οι άνθρωποι σκέφτονται τα «ξένα» ως λύση. Και όσο και να ρέπουμε στη μίρλα ως λαός και οι απαιτήσεις μας να ισούνται με νοσοκομειακά πρότυπα Ολλανδίας, Δανίας σίγουρα τίποτα δεν θυμίζει το παρελθόν. Για να είμαστε δε και ακριβοδίκαιοι, η χώρα μας πρόσφερε ιατρικό «παράδεισο» σε πολλούς που ζήτησαν καταφύγιο τα τελευταία χρόνια στα εδάφη μας και παρεχώρησε υπηρεσίες δωρεάν κάτι που ούτε πέρασε από το μυαλό της υπερδύναμης Αμερικής να πράξει. Γιατί ανατρέχω λοιπόν σε εκείνα τα χρόνια; Παρατηρώντας τους γιατρούς, στην πλειονότητά τους, σε τίποτα δεν φέρνουν στον αναγεννησιακό άνθρωπο της μνήμης μου. Μέρα την μέρα, μίτζα τη μίτζα, μεταμορφώθηκαν σε φθηνούς πωλητές, σε εταιρικά τσιράκια, σε λαμόγια . Τι έμεινε καθαρό σε τούτον τον τόπο –εκτός ίσως από τους πολιτικούς-(178.000.000! Είναι πολλά τα λεφτά!) για να αποτελέσει εξαίρεση ο ιατρικός χώρος; Τι να αφουγκραστείς το σώμα και τα λόγια όταν τα διαγνωστικά κέντρα κουνάνε «καραμέλες» ; Πώς να μη βιάζεται το στυλό να γράψει φάρμακα και φάρμακα όταν οι φαρμακευτικές εταιρείες χαρίζουν οικοσκευές και ταξίδια; Πώς να μην ζητάς ακτινογραφία και αξονική τομογραφία και μαγνητική  (με αυτή την περίεργη σειρά) από τον ασθενή με τον πρώτο πόνο που θα σου αναφέρει; Πώς να μην φτάνει η Ελλάδα να διεκδικεί μια από τις πρώτες θέσεις σε καισαρική; Έπεσε περονόσπορος στην καισαρική. Θα πείτε γενικεύω. Λαϊκίζω…Μια μικρή κατηγορία…Μια μειοψηφία….Ξέρω. Ξέρω.

Σε μια εκπομπή μια γυναίκα αμερικάνα, μάνα αυτιστικού παιδιού είπε σ΄ένα γιατρό μια φράση συγκλονιστική «εγώ το εργαστήριο το έχω μπροστά στα μάτια μου 24 ώρες το 24ωρο». Αυτό ισχύει για καθέναν από μας….Σαν βγεις στον πηγαιμό για ανεύρεση γιατρού, οποιασδήποτε ειδικότητας, θα αντιληφθείς ότι το φαινόμενο Doctor λαμόγιο είναι φρικτά διαδεδομένο. Και αυτό κάνει τους σωστούς, τους έντιμους μια αξιοσέβαστη απόλυτα μειοψηφία. Όποτε συναντώ λοιπόν κάποιον απ΄αυτούς αλήθεια σας το λέω βουρκώνω. Τρέμω μη και χαλάσει, μη με διαψεύσει. Μη τον ή την παρασύρει το τσουνάμι της διαφθοράς, της ανευθυνότητας, του θράσους. Νιώθω σαν να συναντώ το πιο σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση. Τι careta, careta! Γιατρός, γιατρός. Και μα την αλήθεια…Την αρρώστια την παλεύεις πιο εύκολα απ΄ότι το γιατρό λαμόγιο. Και ακόμα χειρότερα τα κλειστά στόματα των συναδέλφων όταν μιλάνε «για μειοψηφίες που αμαυρώνουν….»

Υ.Γ Νιώθω την ανάγκη να αφιερώσω αυτό το κείμενο σε έναν σπουδαίο γιατρό και ακαδημαϊκό. Σε έναν απόλυτα αναγεννησιακό άνθρωπο. Στον μακαρίτη Νίκο Ματσανιώτη. Θυμάμαι σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει του ζήτησα ν΄αναφερθεί σε ένα περιστατικό της καριέρας του. Μετά από άπειρα χρόνια αφοσίωσης και περγαμηνών…Μετά από σχεδόν μια θριαμβευτική πορεία. Θέλησε ν΄αναφερθεί σε ένα του ιατρικό λάθος. Ουδέν περαιτέρω σχόλιο από την αρθρογράφο. Μόνο σεβασμός.