Στην φετινή τηλεοπτική σεζόν, επίσης, παρουσιάζεται και η κατά γενική ομολογία καλύτερη ελληνική σειρά όλων των εποχών….το δικό μας «κρητικό» (Το) νησί. Πολλοί μίλησαν για υπερπαραγωγή, άλλοι για αριστούργημα. Κατά την δική μου άποψη, είναι ένα αριστούργημα υπερπαραγωγής και σκηνοθεσίας…μια σειρά διδακτική. Το νησί, μας γύρισε αρκετά χρόνια πίσω, σε μια εποχή που η Ελληνική κοινωνία δεν μπορούσε να κατανοήσει πολλά κοινωνικά φαινόμενα. Στην συγκεκριμένη σειρά, φυσικά, αναδεικνύεται ο πόνος, οι προβληματισμοί και τα προβλήματα των χανσενικών που διακομίστηκαν στο ξερό…νήσι αντί στα υποτυπώδη, έστω, νοσοκομεία της εποχής. Αναδεικνύεται η απογοήτευση και τα αισθήματα ντροπής από τις οικογένειες των ασθενών απέναντι στην ελληνική κοινωνία.
Δίνεται εύκολα και κατανοητά στο ευρύ κοινό αυτό που στην επιστήμη της κοινωνιολογίας συναντάτε ως κοινωνικός αποκλεισμός και που καταλήγει στην κοινωνική….ανισότητα. Οι χανσενικοί αντεπεξήλθαν στα περισσότερα κοινωνικά προβλήματα, το πάλεψαν και δημιούργησαν την δική τους κοινότητα… μια απόλυτα «υγιή» κοινότητα με δυνατά αισθήματα και αμέτρητες φιλοδοξίες.
Σε τι οφείλονται όμως οι προκαταλήψεις; Πως διαμορφώθηκε η κοινωνία των ανισοτήτων;
Η προκατάληψη πολλές φορές είναι μια στάση η νοοτροπία. Αντίθετα η κοινωνική ανισότητα στερεί απο τα μέλη διάφορων κοινωνικών ομάδων προνόμια, κύρος, εξουσία νομικά δικαιώματα κ.α. Η κοινωνική ανισότητα συνήθως "μεταφέρεται" από την μια γενιά στην άλλη. Η προκατάληψη βέβαια δεν συμπίπτει πάντοτε με την κοινωνική διάκριση και δεν υπάρχει πάντα άμεση σχέση αυτών των δύο. Την καλύτερη ερμηνεία μας δίνει ο Αμερικάνος κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Μέρτον: «από τη μία υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προκαταλήψεις οι οποίοι όμως κάνουν διακρίσεις και, από την άλλη, υπάρχουν προκατειλημμένοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν κάνουν κοινωνικές διακρίσεις».
Η Ευρώ-βαλκανική Ελληνική κοινωνία ποτέ δεν ξεπέρασε των σύνδρομο του…. «άλλου». Από την εποχή των αρχαίων ημών προγόνων όμως, και σε διάφορα βιβλία, μπορούμε να διακρίνουμε στοιχεία μίσους, έχθρας και προκατάληψης απέναντι στους μορφωτικά αδυνάτους και σωματικά ασθενείς. Ίσως το αίσθημα ντροπής να ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσαν οι Έλληνες έναντι αυτού της «αγάπης». Η κοινωνική συμβίωση ήταν πάντα ένας άλυτος γρίφος. Ένας γρίφος όμως που περιλάμβανε «γραπτώς τις λύσεις».
Η ισχυροποίηση του κάθε πολίτη στην Ελλάδα συνεπάγεται με την υποβάθμιση ενός άλλου. Παραδείγματος χάριν, η υγεία ενός ηλικιωμένου εξαρτάται από την τύχη του και μόνο. Μεταξύ νέου και ηλικιωμένου ασθενή τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν αποφασίσει πως πρέπει να σώσουν τον νέο που λογικά είναι πιο παραγωγικός…! Η Ελληνική δημόσια υγεία και πρόνοια δεν έχει φτάσει στο σημείο να «σώζει» τον κάθε ασθενή, ή έστω να προσπαθεί γι αυτό. Δεν έχει φτάσει στο σημείο να μπορεί να ανταπεξέλθει στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας και των κοινοτήτων αυτής. Τα παραδείγματα πολλά…!! Το πρόβλημα πιστεύω πως αρχίζει από τις Διοικήσεις των δημόσιων νοσοκομείων και ιδρυμάτων. Ο διοικητής του ΙΚΑ παραδείγματος χάριν, κύριος Ροβέρτος Σπυρόπουλος είναι απόφοιτος ΤΕΙ Τεχνολόγων Μηχανικών. Πως είναι δυνατόν να γνωρίζει τα του Ιατρικού κόσμου και τα της διοίκησης ενός νοσοκομειακού ιδρύματος; Τα νοσοκομεία του Νομού μας διοικούνται από οικονομολόγους και μαθηματικούς….! Συνήθως μια τέτοια κυβερνητική θέση στην Ελλάδα, πάντα είναι η επιβράβευση των εκάστοτε δυνατών και έμπειρων στελεχών του Κυβερνώντος. κόμματος. Η διαφάνεια και τα μεγάλα λόγια περί άξιων κυβερνητικών παραγόντων ακούγονται μόνο προεκλογικά και «εφαρμόζονται» μόνο εν μέσω των…επόμενων εκλογών.
Το άριστο σύστημα υγείας που όλοι ευελπιστούμε να αποκτήσουμε μια μέρα…πιστεύω πως πρέπει πρώτα από όλα να αλλάξει ριζικά ως προς τον τρόπο διοίκησης. Ο τ. Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος προσπαθεί να αλλάξει κάτι που ο ίδιος δεν ξέρει. Ίσως είναι και αυτή άλλη μια μουδιασμένη κίνηση της Κυβέρνησης. Για να γίνουν σωστές αλλαγές στο σύστημα υγείας χρειάζονται γνώσεις στο αντικείμενο από εκείνους που θα τις εφαρμόσουν.
Κάποτε είχαμε τον Πλάτων και τον Αριστοτέλη…τους πρώτους και…τελευταίους πανεπιστήμονες, έπειτα περάσαμε στους επιστήμονες όπως ο ιατρός Γεώργιος Παπανικολάου και πλέον καταλήξαμε στους «ανειδίκευτους» ειδικούς….σε διάφορους τομείς. Τα ονόματα τους πολλά για να τα αναφέρω…
Το κεφάλαιο υγεία είναι ένα από τα αδύναμα σημεία της Ελληνικής κοινωνίας. Έμπειροι ιατροί γνώστες του συστήματος και επιστήμονες (καθηγητές ως επί το πλείστον) θα πρέπει να ασχοληθούν περαιτέρω για την καλύτερη λειτουργία των νοσοκομειακών ιδρυμάτων. Το κεφάλαιο δημόσια υγεία και πρόνοια πρέπει κάποτε να κλείσει με ένα αίσιο τέλος.
Άρθρο του Μιχάλη Κουφαλιτάκη, Φοιτητή Πολιτικών Επιστημών, Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία στην εφημερίδα Πολιτεία 20/2/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου