Η γενιά της μεταπολίτευσης στρογγυλοκάθισε στο σαλόνι χαρούμενη. Με το δίκιο της. Η πιο ωραία ηλικία της συνέπιπτε με ημέρες γενικευμένης διονυσιακής ευφορίας. Η Ιστορία με μια κίνηση μεγαλοπρέπειας της έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού και της ευχήθηκε να χαρεί όσα στερήθηκαν τα μεγαλύτερα αδέρφια της. Εκείνη ήθελε να τα αλλάξει όλα, άλλαξε μερικά και γρήγορα άλλαξε η ίδια. Και θεωρώντας ότι τα κλειδιά επέτρεπαν περισσότερα από ένα απλό δικαίωμα χρήσης, υποθήκευσε το σπίτι κι έκανε έφοδο στο υπόγειο με τις προμήθειες.
Η τεράστια εκταμίευση πόρων των τελευταίων ετών αυτομάτως καθιστά τη δημοσιονομική κρίση ζήτημα γενεών. Στο παραδοσιακό οικογενειακό σχήμα οι γονείς στερούνταν ακόμα και τα βασικά στο όνομα της προόδου των παιδιών που περνούσε κατά τεκμήριο μέσα από τη μόρφωση.
Στην πορεία εμφανίστηκε και γιγαντώθηκε ένα αντίστροφο σχήμα υποθήκευσης του μέλλοντος των παιδιών στο όνομα μιας ιδιότυπα ευδαιμονικής θεώρησης του σήμερα. Ακόμα και η κοινωνική πρόνοια αντιμετωπίστηκε ευδαιμονικά και από πρόνοια έγινε παροχή. Η κοινωνική αλληλεγγύη αντικαταστάθηκε από τον συντεχνιακό ανταγωνισμό για το μοίρασμα μιας πίτας όλο και μικρότερης. Η αλληλεγγύη των γενεών πήγε περίπατο.
Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό και... στα εργασιακά πλήττουν σε μέγιστο βαθμό τους σημερινούς εικοσάρηδες και τριαντάρηδες. Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι διαμαρτύρονται για κεκτημένα που γκρεμίζονται αλλά το μεγαλύτερο λογαριασμό για αυτά τα κεκτημένα θα πληρώσουν όσοι δεν πρόλαβαν να τα απολαύσουν.
Και όμως, δεν μας ακούνε. Ξεχάστηκε γρήγορα ακόμα και εκείνο το υποκριτικό, λαϊκιστικό «να ακούσουμε τη φωνή των νέων». Τώρα σιωπή. Εμφανίζεται μόνο κάποτε κάποια καρικατούρα των νέων στα ΜΜΕ, ποτέ οι ίδιοι. Και ας μη θεωρηθεί πως είμαστε βουβοί. Θα προκύψουν συλλογικότητες με φρεσκάδα. Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί η δημιουργική αγωνία. Θα γίνει τέχνη η κρίση. Τα πρότυπα αρκετά όμως δεν ξέρω ποιος θα κυριαρχήσει και θα γίνει ο αρχηγός της κρίσης...
Υπάρχει κι άλλη νεολαία έξω από τις γερασμένες κομματικές νεολαίες. Αμφίβολο όμως αν ποτέ θα αποκτήσει ηλικιακή διεκδικητική εκπροσώπηση όπως έχουν οι μεγαλύτεροι. Το πρεκαριάτο, η γενιά της επισφαλούς εργασίας, δεν έχει καν ουσιαστική συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Οι θέσεις είναι κι εκεί πιασμένες από τους μεγάλους.
Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον για τα καλά στην κεντρική πλανητική σκηνή. Για δεύτερη φορά μετά τον Δεκέμβριο του 08 εδώ γίνονται τα γυρίσματα για το έργο που αύριο ίσως παίζεται σε πολλές γωνιές της γης. Κατά σύμπτωση και τις δυο φορές πρωταγωνιστούν οι νέοι. Πρόπερσι έπαιζαν τον εξεγερμένο Προμηθέα που σπέρνει τη φωτιά, τώρα παίζουν την Ιφιγένεια που θυσιάζεται βουβή στο βωμό της δημοσιονομικής σωτηρίας.
Και κάτι τελευταίο. Στον μαγικά εφιαλτικό «Κυνόδοντα» του Γ. Λάνθιμου το μοντέλο της προστατευτικής οικογένειας διαστέλλεται και φτάνει στα άκρα του. Η οικογένεια τρώει τα παιδιά της μέσα στους ψηλούς τοίχους μιας επίπλαστης υλικής και πνευματικής αυτάρκειας.
Όσοι είδαν την ταινία ξέρουν το τέλος… Στους λοιπούς προτείνω να την δουν!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου