Της ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΞΥΝΟΥ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
Η επιγραφή γράφει «Χειρουργικό». Ακριβώς από κάτω, πάνω στην ερμητικά κλειστή πόρτα, υπάρχει κολλημένο ένα σημείωμα: «Μην χτυπάτε την πόρτα. Ανοίγουμε εμείς». Μπροστά της, περιμένουν περίπου 20 άνθρωποι, άλλοι καθισμένοι σε καρέκλες και άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια.
Η ώρα είναι τρεις το μεσημέρι, στα εξωτερικά ιατρεία του Λαϊκού Περιφερειακού Νοσοκομείου Αθηνών. Το νοσοκομείο έχει εφημερία και οι στενοί διάδρομοι στα έκτακτα περιστατικά είναι γεμάτοι κόσμο. Από το ορθοπαιδικό, ο γιατρός εμφανίζεται μέσα από μια πορτοκαλί πόρτα. «Ποιος είναι πρώτος παρακαλώ;». Το σούσουρο των ασθενών μετατρέπεται σε φασαρία: «Εγώ έχω το 75» φωνάζει μία κυρία. «Εγώ το 67!» ακούγεται λίγα μέτρα μακριά μία άλλη γυναίκα, η οποία παρατά το αναπηρικό καροτσάκι όπου κάθεται η ηλικιωμένη γιαγιά της για να προλάβει. Ο γιατρός περιμένει υπομονετικά, μέχρι να αποφασιστεί ποιος θα μπει για εξέταση. Η κυρία όμως δεν καταθέτει τα όπλα: «Είμαι εδώ από τη μία, εδώ και δύο ώρες δηλαδή. Αποκλείεται να έχετε μικρότερο νούμερο!». Η λογομαχία θα συνεχιστεί μερικά λεπτά ακόμα, μέχρι να εκνευριστούν οι υπόλοιποι ασθενείς: «Ας μπει κάποιος να τελειώνουμε». Παρόμοιο σκηνικό εξελίσσεται και στο παθολογικό, μερικά βήματα μακριά. Η πόρτα ανοίγει, ο γιατρός φωνάζει το νούμερο 20. Ενας ηλικιωμένος του λέει ότι έχει το 17: «Αφού φώναξα για το 17, γιατί δεν απαντάτε όταν πρέπει;» ρωτά ο παθολόγος εκνευρισμένος. Η εξέταση κρατά τουλάχιστον μισή ώρα για τον κάθε ασθενή. Αρκετή ώρα για να δει κανείς ανδρόγυνα να τρέχουν πάνω-κάτω στο στενό διάδρομο, συλλέγοντας χαρτιά και υπογραφές, κρατώντας βαλίτσες και σακούλες ξέχειλες από ρούχα και χαρτιά, σημάδι ότι πρόκειται για «εισαγωγή». Ορισμένοι μάλιστα δεν αντέχουν και το συζητάνε: «Τα παρατάμε να φύγουμε;». Οσοι περιμένουν τη σειρά τους δεν μπορούν παρά να δουν την ευελιξία με την οποία ο σκουπιδιάρης μεταφέρει τον πράσινο κάδο σκουπιδιών, πλάτους σχεδόν ενός μέτρου, μέσα στο στενό διάδρομο για να μαζέψει τα απορρίμματα. Η ώρα έχει πάει πλέον τέσσερις το μεσημέρι. Η σχετική ησυχία του νοσοκομείου σπάει ξαφνικά από ένα τρυπάνι. Μερικοί κοιτούν απορημένοι ο ένας τον άλλο, ενώ άλλοι δεν φαίνεται να ενοχλούνται. «Κάνουν εργασίες στο άλλο κτίριο του νοσοκομείου», εξηγεί μία κυρία. Πράγματι, στην εξωτερική πλευρά του κτιρίου, επί της οδού Μικράς Ασίας, έχουν τοποθετηθεί μπετονιέρες και προστατευτικά, ενώ μερικοί εργάτες έχουν ξεκινήσει να δουλεύουν παρά την ώρα. Στην είσοδο των εξωτερικών ιατρείων, ένας νεαρός κουβαλά ένα μικρό ράντζο. Κατευθύνεται προς την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου, για να εμφανιστεί λίγη ώρα αργότερα και να κάνει ακριβώς την ίδια διαδρομή, κρατώντας ένα νέο ράντζο. Ανεβαίνει στον τρίτο όροφο, στην Α' Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, προσπερνά δύο γιατρούς που συνομιλούν και μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο. Στην αίθουσα αναμονής του ορόφου, πάνω στις καρέκλες είναι τοποθετημένα διάφορα διαφημιστικά χαρτάκια: «Ξαπλώστρες συνοδών. Ενοικιάζονται ή πωλούνται. Αμεση εξυπηρέτηση». Πάντα υπάρχουν τρόποι για να βγάλεις εύκολο χρήμα... Μία τελευταία επίσκεψη στα επείγοντα. Καμία αλλαγή. Απλώς τώρα ο στενός διάδρομος είναι ασφυκτικά γεμάτος. Στα σημεία που είναι οι πόρτες των ιατρείων, πέρα από τους καθισμένους, τα αναπηρικά καροτσάκια και τους όρθιους, έχουν προστεθεί και φορεία, που προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από τον κόσμο.
Η επιγραφή γράφει «Χειρουργικό». Ακριβώς από κάτω, πάνω στην ερμητικά κλειστή πόρτα, υπάρχει κολλημένο ένα σημείωμα: «Μην χτυπάτε την πόρτα. Ανοίγουμε εμείς». Μπροστά της, περιμένουν περίπου 20 άνθρωποι, άλλοι καθισμένοι σε καρέκλες και άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια.
Η ώρα είναι τρεις το μεσημέρι, στα εξωτερικά ιατρεία του Λαϊκού Περιφερειακού Νοσοκομείου Αθηνών. Το νοσοκομείο έχει εφημερία και οι στενοί διάδρομοι στα έκτακτα περιστατικά είναι γεμάτοι κόσμο. Από το ορθοπαιδικό, ο γιατρός εμφανίζεται μέσα από μια πορτοκαλί πόρτα. «Ποιος είναι πρώτος παρακαλώ;». Το σούσουρο των ασθενών μετατρέπεται σε φασαρία: «Εγώ έχω το 75» φωνάζει μία κυρία. «Εγώ το 67!» ακούγεται λίγα μέτρα μακριά μία άλλη γυναίκα, η οποία παρατά το αναπηρικό καροτσάκι όπου κάθεται η ηλικιωμένη γιαγιά της για να προλάβει. Ο γιατρός περιμένει υπομονετικά, μέχρι να αποφασιστεί ποιος θα μπει για εξέταση. Η κυρία όμως δεν καταθέτει τα όπλα: «Είμαι εδώ από τη μία, εδώ και δύο ώρες δηλαδή. Αποκλείεται να έχετε μικρότερο νούμερο!». Η λογομαχία θα συνεχιστεί μερικά λεπτά ακόμα, μέχρι να εκνευριστούν οι υπόλοιποι ασθενείς: «Ας μπει κάποιος να τελειώνουμε». Παρόμοιο σκηνικό εξελίσσεται και στο παθολογικό, μερικά βήματα μακριά. Η πόρτα ανοίγει, ο γιατρός φωνάζει το νούμερο 20. Ενας ηλικιωμένος του λέει ότι έχει το 17: «Αφού φώναξα για το 17, γιατί δεν απαντάτε όταν πρέπει;» ρωτά ο παθολόγος εκνευρισμένος. Η εξέταση κρατά τουλάχιστον μισή ώρα για τον κάθε ασθενή. Αρκετή ώρα για να δει κανείς ανδρόγυνα να τρέχουν πάνω-κάτω στο στενό διάδρομο, συλλέγοντας χαρτιά και υπογραφές, κρατώντας βαλίτσες και σακούλες ξέχειλες από ρούχα και χαρτιά, σημάδι ότι πρόκειται για «εισαγωγή». Ορισμένοι μάλιστα δεν αντέχουν και το συζητάνε: «Τα παρατάμε να φύγουμε;». Οσοι περιμένουν τη σειρά τους δεν μπορούν παρά να δουν την ευελιξία με την οποία ο σκουπιδιάρης μεταφέρει τον πράσινο κάδο σκουπιδιών, πλάτους σχεδόν ενός μέτρου, μέσα στο στενό διάδρομο για να μαζέψει τα απορρίμματα. Η ώρα έχει πάει πλέον τέσσερις το μεσημέρι. Η σχετική ησυχία του νοσοκομείου σπάει ξαφνικά από ένα τρυπάνι. Μερικοί κοιτούν απορημένοι ο ένας τον άλλο, ενώ άλλοι δεν φαίνεται να ενοχλούνται. «Κάνουν εργασίες στο άλλο κτίριο του νοσοκομείου», εξηγεί μία κυρία. Πράγματι, στην εξωτερική πλευρά του κτιρίου, επί της οδού Μικράς Ασίας, έχουν τοποθετηθεί μπετονιέρες και προστατευτικά, ενώ μερικοί εργάτες έχουν ξεκινήσει να δουλεύουν παρά την ώρα. Στην είσοδο των εξωτερικών ιατρείων, ένας νεαρός κουβαλά ένα μικρό ράντζο. Κατευθύνεται προς την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου, για να εμφανιστεί λίγη ώρα αργότερα και να κάνει ακριβώς την ίδια διαδρομή, κρατώντας ένα νέο ράντζο. Ανεβαίνει στον τρίτο όροφο, στην Α' Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, προσπερνά δύο γιατρούς που συνομιλούν και μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο. Στην αίθουσα αναμονής του ορόφου, πάνω στις καρέκλες είναι τοποθετημένα διάφορα διαφημιστικά χαρτάκια: «Ξαπλώστρες συνοδών. Ενοικιάζονται ή πωλούνται. Αμεση εξυπηρέτηση». Πάντα υπάρχουν τρόποι για να βγάλεις εύκολο χρήμα... Μία τελευταία επίσκεψη στα επείγοντα. Καμία αλλαγή. Απλώς τώρα ο στενός διάδρομος είναι ασφυκτικά γεμάτος. Στα σημεία που είναι οι πόρτες των ιατρείων, πέρα από τους καθισμένους, τα αναπηρικά καροτσάκια και τους όρθιους, έχουν προστεθεί και φορεία, που προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου