Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρίζω.

Οι κινητοποιήσεις των εργαστηριακών ιατρών αποτελούν σημείο προβληματισμού, αυτοκριτικής και οριοθέτησης στόχων για τις μελλοντικές διεκδικήσεις  στον χώρο της υγείας.

Οι αντιδράσεις των εργαστηριακών ιατρών δεν διαμορφώνουν τη στρατηγική ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες κάποιων πρωταγωνιστικών στελεχών μας, αφού διανύουμε προεκλογική περίοδο, αλλά στέλνει μηνύματα σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Οι συνθήκες πλέον είναι ώριμες και φαίνεται ότι έχουμε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος. Ο Ιατρικός κόσμος είναι συσπειρωμένος και αποφασισμένος να δώσει τις απαραίτητες μάχες για να εξασφαλίσει την αξιοπρεπή άσκηση της ιατρικής και την επιβίωση του.

Απαιτούνται αγώνες με σχέδιο, με καλή προετοιμασία των διεκδικήσεων μας, συμμαχίες, κλιμάκωση, κατάλληλη διαφώτιση, συλλογική ευθύνη.

Βέβαια πρέπει να πρυτανεύει η λογική όταν συζητιέται ο προσανατολισμός του κλάδου στα προβλήματα των ιατρών και με νηφαλιότητα να σχεδιάζεται η προώθηση λύσεων.

Απαιτείται ηγεσία ικανή και έμπειρη να σχεδιάζει, να σταθμίζει όλα τα δεδομένα, να διεκδικεί. Δεν αρκεί η όποια αγωνιστική διάθεση ορισμένων προσώπων ή ομάδων, πολύ περισσότερο όταν υποτάσσουν τους αγώνες σε επικοινωνιακούς, συγκυριακούς και μικροπολιτικούς στόχους. Όταν τηλεφωνούν προεκλογικά για να ρίξουν λάσπη σε ανθυποψηφίους τους ή να πείσουν για την αγωνιστική τους διάθεση όταν τα προηγούμενα χρόνια ήταν «εν υπνώσει» στις καρέκλες τους.

Όλοι οφείλουμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας γιατί μπροστά μας είναι τα μεγάλα προβλήματα. Γνωρίζουμε ποιοι εκπροσωπούν επάξια τον κλάδο τα τελευταία χρόνια και διαπιστώνουμε πότε εμφανίζονται οι «αυτόκλητοι σωτήρες» του ιατρικού κόσμου.  Υποχρέωση μας είναι να συντασσόμαστε με εκείνους που γνωρίζουν τα προβλήματα του κλάδου, συσπειρώνουν τους ιατρούς και προτείνουν λύσεις.

Μπροστά δε ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρίζω…

Ηλίας Τσέρκης