Του Ιωάννη Τούντα, καθηγητή Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, τ. πρόεδρος ΕΟΦ
Η μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης αποτελεί προϋπόθεση για την επιβίωση της κοινωνικής ασφάλισης. Εκτός, όμως, από το δημόσιο συμφέρον που εξυπηρετεί η προάσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, και ο τομέας του φαρμάκου, συμπεριλαμβανομένων των φαρμακοβιομηχανιών, στηρίζεται κυρίως στην ύπαρξη ενός βιώσιμου δημόσιου ιατρικοασφαλιστικού συστήματος.
Επειδή, δε, η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη μείωση των τιμών και τη μείωση του όγκου κατανάλωσης, καθώς και με τον έλεγχο της υποκατάστασης των φθηνών φαρμάκων από άλλα ακριβά, η μείωση των τιμών στα φάρμακα, που προωθεί η Πολιτεία προστατεύοντας ταυτόχρονα τα φθηνά και παλαιά φάρμακα, είναι πέρα ως πέρα επιβεβλημένη, ειδικά για τα off patent φάρμακα των πολυεθνικών εταιρειών και για τα γενόσημα, των οποίων οι τιμές στην Ελλάδα είναι υψηλότερες σε σύγκριση με τις άλλες χώρες τις Ευρώπης. Πολύ περισσότερο μάλιστα, μια που τα μέτρα ελέγχου του όγκου και της υποκατάστασης, δεν έχουν ακόμα αποδώσει ικανοποιητικά οφέλη.
Ειδικότερα για τα γενόσημα, θα πρέπει να τονιστεί, ότι δεν τίθεται κανένα θέμα ασφάλειας ή αποτελεσματικότητας, γιατί είτε παράγονται στην Ινδία, είτε στην Ελβετία, είτε στην Ελλάδα, ελέγχονται και αδειοδοτούνται με τις ίδιες αυστηρές ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Γι’ αυτό άλλωστε, μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει κανένα πρόβλημα από την πολύχρονη χρήση τους. Τα λίγα αναμενόμενα προβλήματα που έχουν διαπιστωθεί από του ελέγχους που διενεργεί ο ΕΟΦ τα τελευταία χρόνια, είναι ισότιμα κατανεμημένα μεταξύ πρωτότυπων και γενόσημων φαρμάκων.
Το μόνο ουσιαστικό πρόβλημα που τίθεται είναι ότι οι επιβεβλημένες χαμηλές τιμές δυσχεραίνουν τις ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες να συναγωνιστούν τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες γενοσήμων, αλλά και τις μικρές εταιρείες εισαγωγής γενοσήμων. Η προστασία όμως της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας δεν μπορεί να βασίζεται, ούτε στη δυσφήμιση των εισαγόμενων γενοσήμων, ούτε σε ανεπίτρεπτες αντισημιτικές αναφορές περί ισραηλινών συμφερόντων, ούτε βέβαια στην προστασία των τιμών τους σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης, δηλαδή σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία μπορεί και πρέπει να ενισχυθεί με αναπτυξιακά κίνητρα φορολογίας και δασμών, με τον τρόπο που διενεργούνται οι διαγωνισμοί στα νοσοκομεία, με τον τρόπο αδειοδότησης και λειτουργίας των εταιρειών εισαγωγής γενοσήμων, καθώς και με την ενίσχυση της εξωστρέφειας, των συνεργασιών, της έρευνας και της καινοτομίας.
Σε κάθε όμως περίπτωση, η μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης δεν μπορεί να είναι συνεχής, διότι υπάρχει ένα όριο κάτω από το οποίο θα τεθεί σε κίνδυνο η δημόσια υγεία. Το όριο αυτό πρέπει να είναι άνω του 1% του συνεχώς μειούμενου ΑΕΠ, γεγονός που αφήνει μικρά πλέον περιθώρια για περαιτέρω μείωση της δαπάνης. Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτείται άμεσα η χάραξη Εθνικής Πολιτικής για το Φάρμακο με τη συμμετοχή και των κοινωνικών εταίρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου