Η ερήμωση του συστήματος Υγείας

Άρθρο του του Λεωνίδα Γρηγοράκου

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας έχει την σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ, αφού θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των δεκαετιών της μεταπολίτευσης.

Η ερήμωση του Ε.Σ.Υ. είναι πια μια πραγματικότητα, αφού τα δεδομένα δείχνουν ότι ο χώρος «γερνάει». Οι γιατροί που υπηρετούν αυτή τη στιγμή στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας της χώρας συνταξιοδοτούνται – μηδενίζονται έως το 2020-2022. Ειδικευμένοι και έμπειροι γιατροί (70%) που αποτελούν τον κύριο μοχλό κίνησης των Μονάδων Υγείας αποχωρούν λόγω συνταξιοδότησης τα έτη 2016-2017. Αν εξακολουθήσει να υφίσταται ο σημερινός ρυθμός πρόσληψης μονίμων γιατρών του ΕΣΥ και με δεδομένο ότι οι γιατροί πάνω από τα 60 δεν μπορούν να εφημερεύουν και έχουν αφήσει τη δουλειά να την κάνουν οι ειδικευόμενοι, τότε σύντομα το Σύστημα Υγείας θα καταρρεύσει.

Ο ΕΟΠΥΥ, ένα όνειρο δεκαετιών, είναι «θύμα» των συσσωρευμένων ελλειμμάτων της περιόδου 2005-2010 που του κληροδοτήθηκαν λόγω κυρίως των συνθηκών που διαμορφώθηκαν στην ευρύτερη οικονομία αλλά και λόγω αδυναμίας έγκαιρης προσαρμογής της κρατικής μηχανής στα νέα δεδομένα. Πολλοί θεωρούν τον ΕΟΠΥΥ σαν την κατεξοχήν «χαμένη ευκαιρία» και προτείνουν τις Μονάδες Οικογενειακής Ιατρικής ή τα Ανεξάρτητα Δίκτυα Επειγόντων, ως τη μόνη διέξοδο στο τέλμα του Συστήματος Υγείας και στην παροχή υψηλής ποιότητας περίθαλψης σε όλους. Όμως και αυτός ο Οργανισμός δεν μπορεί να είναι πάροχος. Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς. Το μοντέλο αυτού του Οργανισμού αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.

Η πολιτική του φαρμάκου δημιουργεί αδιέξοδα. Εκτιμάται ότι 400 εκατομ. € επιβαρύνουν τους ασθενείς σε ετήσια βάση και αυτό στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Η λύση μπορεί να είναι η μερική αποσύνδεση των στόχων δαπάνης της υγείας από το ΑΕΠ, η αναζήτηση πόρων για την υγεία από τη φορολογία και η αναδιανεμητικότητα στην πολιτική υγείας ώστε η αύξηση του αριθμού των ανασφαλίστων να μη μετακυλήσει περαιτέρω χρηματοδοτικό βάρος στα νοικοκυριά και οδηγήσει σε αποκλεισμό από τις υγειονομικές υπηρεσίες.

Η Ελλάδα περνάει δύσκολα. Ο χώρος της υγείας δε μπορούσε να μείνει ανέπαφος. Οι νέοι επιστήμονες με γνώση και όραμα φεύγουν από τη χώρα. Για να γίνει μια νέα αρχή στο σύστημα υγείας χρειάζονται χρόνος, κόπος και χρήμα. Οι πολίτες ταλαιπωρούνται από το σύστημα και οι συνταξιούχοι αγωνιούν. Κάτι πρέπει να γίνει.