Tης Mαργαρίτας Πουρνάρα
Μια ρήξη του πρόσθιου χιαστού στο γόνατό μου, αλλά και ένα κάταγμα στο ισχίο ενός συγγενικού μου προσώπου, με έφεραν αντιμέτωπη με τη σημερινή πραγματικότητα του εγχώριου συστήματος υγείας. Μέσα στις 20 πρώτες ημέρες του Αυγούστου επισκέφθηκα το Κέντρο Υγείας στη Σκόπελο, δύο κρατικά νοσοκομεία στην Αθήνα και ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο των βορείων προαστίων. Συνεπώς, έκανα ένα πλήρη κύκλο καταγραφής, σχετικά με το επίπεδο των ιατρικών υπηρεσιών και της ατμόσφαιρας που επικρατεί στο περιβάλλον νοσηλείας.
Κρατώ όσα μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση, ξεκινώντας με το Κέντρο Υγείας στη Σκόπελο. Το πρωί που πήγα, ήταν σε υπηρεσία τρεις γιατροί. Ο αγροτικός έγραφε μονάχα συνταγές, ο παθολόγος -για τον οποίον μιλούσαν όλοι με μεγάλο σεβασμό- έπρεπε να δει 15 ηλικιωμένους πριν από εμένα και η παιδίατρος. Υστερα από αρκετή ώρα αναμονής, ύστερα από δική μου παράκληση, με εξέτασε η τελευταία, για να μου δώσει μια πρώτη διάγνωση.
Η αίσθησή μου ήταν ότι προσπαθούσε και εκείνη και οι συνάδελφοί της να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, παρά τον τεράστιο φόρτο εργασίας. Με ενημέρωσε ευγενικά ότι σε σχέση με τα τελευταία χρόνια, το προσωπικό μειώνεται συνεχώς. Χωρίς γκρίνια ή δυσθυμία, εξέθεσε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, χειμώνα - καλοκαίρι υπηρετώντας στο νησί. Μου έδεσε το πόδι και με αποχαιρέτησε ευγενικά.
Στην Αθήνα, η κατάσταση ήταν εξίσου δύσκολη. Παρά τις τεράστιες ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία, το προσωπικό προσπαθούσε να φροντίσει τους αρρώστους. Με ψυχραιμία και με χαμόγελο, πολλοί γιατροί έψαχναν τρόπο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Κάποιος σχολίαζε με χιούμορ: «Δεν έχουμε θεράποντες, δεν έχουμε νοσοκόμες, δεν έχουμε γάζες και σεντόνια. Αλλά -δόξα σοι ο Θεός- από ασθενείς είμαστε πλήρεις».
Οι νοσηλευόμενοι από την άλλη, διαπίστωναν με σκληρό τρόπο, τι σημαίνει να διαλύεται η οικονομία της χώρας, καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις λείπουν ακόμα και τα χρειώδη. Στα βλέμματα των συγγενών και των επισκεπτών δεν έβλεπε κανείς παρά μόνο την αγωνία για τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά τον φόβο για το τι θα συμβεί στο μέλλον στα κρατικά νοσοκομεία.
Στο ιδιωτικό θεραπευτήριο επικρατούσε μια αποστειρωμένη ησυχία. Οι γιατροί ήταν πιο χαλαροί, αντήλλασσαν αστεία για τις διακοπές και το ποδόσφαιρο. Οι νοσηλευόμενοι περίμεναν στωικά την αποθεραπεία τους. Σαν να βρισκόμουν σε μια άλλη χώρα που δεν κινδυνεύει να χρεοκοπήσει.
Τίποτα δεν αντανακλά περισσότερο την κατάρρευση που βιώνουμε, από την περίθαλψη. Οφείλουμε όμως να πούμε ότι υπάρχουν πολλοί γιατροί στα δημόσια ιδρύματα που σκύβουν το κεφάλι και εργάζονται με ηρωισμό. Απορροφούν τους κραδασμούς ενός συστήματος, που φαίνεται να έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου