 |
| Του Δημήτρη Δέμου, προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας |
Ας προσπαθήσουμε να φέρουμε στο νου μας το εξής σενάριο: μια ακμάζουσα παραγωγική βιομηχανία φαρμάκων με δυνατότητα να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων της χώρας σε βασικά φάρμακα στο 50%.
Με εξαγωγικό προσανατολισμό και εξαγωγική δραστηριότητα σε περισσότερες από 60 χώρες, η οποία στέκει σαν φάρος μέσα σε ένα γενικότερο περιβάλλον αποκαρδιωτικής ύφεσης και συνεχιζόμενης αποβιομηχάνισης. Με αξιοζήλευτο επιστημονικό και παραγωγικό προσωπικό και διεθνή επιστημονική παρουσία σε ερευνητικά προγράμματα. Τέλος, με επενδύσεις και διάθεση καινοτομίας.
Και γύρω απ' αυτή: μια πολιπκή ηγεσία, οι αποφάσεις της οποίας κινούνται στα όρια του παράλογου, όπως αυτές κορυφώνονται στην απόφαση για υποχρεωτική συνταγογράφηση με βάση τη δραστική ουσία σε συνδυασμό με την επίσης υποχρεωτική χορήγηση του φθηνότερου από το φαρμακείο.
Απόφαση η οποία αποτελεί μια από εκείνες τις πρωτοτυπίες, στις οποίες μας έχει συνηθίσει η ελληνική πολιτική ιστορία, που εκτελούνται με βιαστικές και χωρίς μελέτη κινήσεις και οι οποίες δοκιμάζουν τη λογική.
Μια πρωτοτυπία που δένει τα χέρια του Ελληνα γιατρού υποχρεώνοντάς τον να μεταβιβάσει στο φαρμακοποιό ένα σημαντικό μέρος της ιερής ευθύνης του απέναντι στον ασθενή, αποδεχόμενος την υποβάθμιση του ιστορικού/κεντρικού του ρόλου στη συνολική εμπειρία της θεραπείας. Ο τελευταίος, με μόνο κριτήριο τη χαμηλότερη τιμή, δίνει στον ασθενή ένα ανώνυμο φάρμακο -από τα εκατοντάδες ανώνυμα, αμφιβόλου ποιότητας γενόσημα που θα έχουν κατακλύσει την αγορά- προερχόμενο από τρίτες χώρες και παρασκευασμένο υπό… άγνωστες συνθήκες, με μόνο κριτήριο το ελάχιστο κόστος. Οι μεγαλοεισαγωγείς γενοσήμων, αντιμετωπίζοντας ένα σαφώς χαμηλότερο κόστος, είναι σε θέση να καθορίζουν «κατά το δοκούν» τις τιμές προκειμένου να κερδίσουν την αγορά.
Οι ασθενείς περιέρχονται σε αφάνταστη ταλαιπωρία και αβεβαιότητα για την ποιότητα των φαρμάκων που λαμβάνουν, αλλά και σε διαρκώς επιδεινούμενη οικονομική αδυναμία. Οι ασθενείς «δύο ταχυτήτων» είναι πια γεγονός.
Ομως, υπάρχει και εδώ λύση... Οπως τεκμηριώνεται από σχετικές έρευνες, αντιδρώντας φυσιολογικά ο γιατρός, για να θεραπεύσει την ίδια πάθηση, στρέφεται στη συνταγογράφηση ενός ακριβότερου πρωτοτύπου με προστασία πατέντου, για το οποίο είναι σίγουρος ότι δεν θα τύχει αλλαγής από το φαρμακοποιό, αφού τα πρωτότυπα δεν έχουν γενόσημα. Το φαινόμενο της υποκατάστασης (δηλαδή της στροφής προς τα ακριβότερα και κατά κανόνα εισαγόμενα φάρμακα) εκτοξεύει τη φαρμακευτική δαπάνη σε μια χώρα που δοκιμάζεται σκληρά και που οι κάτοικοι της βρίσκονται στα όρια της οικονομικής εξάντλησης.
Και ενόσω βρίσκονται στη θέση αυτή δέχονται κι ένα ακόμη χτύπημα: οι ρυθμισμένοι ασθενείς, προκειμένου να μη διακινδυνεύσουν την αλλαγή της θεραπείας τους, εξαναγκάζονται να πληρώνουν οι ίδιοι για να εξασφαλίσουν σταθερότητα στη φαρμακευτική τους αγωγή.
Γιατί, ως γνωστόν, οι συχνές αλλαγές της φαρμακευτικής αγωγής για μια σειρά από ασθένειες όπως ο διαβήτης, η υπέρταση, η σχιζοφρένεια ενέχουν τον κίνδυνο της απορρύθμισης της θεραπείας προκαλώντας αναίτια τεράστιο επιπλέον κόστος.
Σε πείσμα του γενικότερου κλίματος απαξίωσης και έκπτωσης, οι ελεγκτικοί φορείς (ΕΟΦ) συνεχίζουν να παράγουν αποτελεσματικότατο έργο, γεγονός το οποίο κάνει την Ελλάδα να παρουσιάζει το χαμηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από τη χρήση φαρμάκων στην Ε Σ. Εντούτοις, την ίδια στιγμή που, πχ. η Αγγλία, όπου εφαρμόζεται το μέτρο της συνταγογράφησης βάσει της δραστικής, παρουσιάζει τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, η πολιτική ηγεσία επιμένει πεισματικά στην εφαρμογή του μέτρου. Και τα στοιχεία δεν τελειώνουν: εισαγωγή σκευασμάτων χαμηλής ποιότητας έχει ήδη οδηγήσει σε θάνατο Αμερικανούς πολίτες και έχει προκαλέσει έλλειψη «σωτήριων» φαρμάκων στα νοσοκομεία και ης κλινικές των ΗΠΑ. Η Ακαδημία Ιατρικής της Γαλλίας εξέφρασε τις έντονες ανησυχίες της για τη μετατόπιση της παραγωγής φαρμάκων σε χώρες όπου δεν εφαρμόζονται επαρκείς έλεγχοι, ενώ απόφαση του Ιταλικού Δικαστηρίου απαγορεύει τη συνταγογράφηση φαρμάκων βάσει της δραστικής ουσίας, επισημαίνοντας ότι «το δικαίωμα επιλογής της φαρμακευτικής θεραπείας ανήκει αποκλειστικά στον ιατρό και όχι στο φαρμακοποιό».
Και το σενάριο ολοκληρώνεται: η εφαρμογή του μέτρου οδηγεί σε ταχύ μαρασμό την ελληνική φαρμακοβιομηχανία και τις μισές παραγωγικές της μονάδες σε κλείσιμο, εξωθώντας στην ανεργία ένα μοναδικής αξίας ανθρώπινο δυναμικό και επιφέροντας απώλεια φορολογικών και ασφαλιστικών εσόδων που αποτελούν «ανάσα» σε μια χώρα που με δυσκολία αναπνέει πια. Και ούτε λόγος πια για την ελπίδα ανάπτυξης, χαλάρωσης της εξάρτησης και ανατροπής του ζόφου, η οποία χάνεται μέσα στους λαβύρινθους αυτού του παραλογισμού.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται σαν ενοχλητικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το ενδεχόμενο εφαρμογής του μέτρου της υποχρεωτικής συνταγογράφησης βάσει της δραστικής τα κάνουν να μοιάζουν με εφιάλτη από το μέλλον. Και η πρόσφατη ανάκληση στην Ε.Ε. 8 γενοσήμων που παράγονται στην Ινδία κάνει, με τη σειρά της. αυτό το μέλλον να φαντάζει πιο κοντινό.
Πηγή: Εφημερίδα Ναυτεμπορική, 19/7/12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου