Καλύτερα φτωχοί και αξιοπρεπείς, παρά φτωχοί και δούλοι...

Είναι φανερό πως σε ένα περιβάλλον με συνεχή αρνητικά ερεθίσματα και ένα κλίμα αβεβαιότητας δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε το αύριο. Το εργασιακό, το προσωπικό, το κοινωνικό! ΤΙΠΟΤΑ.

Είμαστε μόνιμα με την απειλή της χρεωκοπίας και της πτώχευσης. Ενώ έχουμε χρεοκοπήσει ηθικά, κοινωνικά, επαγγελματικά γιατί μας φοβίζει η οικονομική χρεωκοπία;

Ένας φίλος πριν μήνες μονολογούσε. Καλύτερα φτωχοί και αξιοπρεπείς, παρά φτωχοί και δούλοι. 

Γιατί φτωχοί έτσι κι αλλιώς, γινόμαστε κάθε μέρα. Έχουν καταρρεύσει, και απλώς δεν το ομολογούν. Τι θα προκύψει από αυτή την επώδυνη διαδικασία; Κανείς δεν ξέρει, δεν μπορεί να προβλέψει, δεν μπορεί να καθοδηγήσει. Όλα είναι ανοιχτά.

Όμως, ‘’μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δεν γυρίζω!’’ Όσο οι νέοι δεν συμμετέχουμε ενεργά, προσωπικά δεν μπορώ να αισιοδοξήσω.

Έχουν κάνει τη νέα γενιά μελαγχολική, εσωστρεφή, χωρίς όνειρα και αναζητήσεις…

Είναι συγκινητική η επικοινωνία συναδέλφων από όλη την Ελλάδα. Συνάδελφοι ομοιοπαθείς, συνοδοιπόροι με απέραντη υπομονή στην καθημερινότητα μας  και τα άπειρα ερωτηματικά. Ονειρευόμασταν το ιατρείο μας, τους ασθενείς μας όταν σκουντουφλούσαμε από την αϋπνία και τα συνεχή ξενύχτια των εφημεριών, του διαβάσματος της αγωνίας για την έκβαση των ασθενών μας.  

Η μακροχρόνια υπομονή εξαργυρώνεται με πλήρη αποκλεισμό από το Δημόσιο σύστημα Υγείας που καταρρέει, από τον αποκλεισμό από τα ταμεία, από τις κλειστές πόρτες που συναντάμε καθημερινά. Παντού κατήφεια, μαυρίλα, καταχνιά. Δεν ξέρουμε που να ακουμπήσουμε!

Επικοινώνησαν συνάδελφοι από Πάτρα, Καλαμάτα, Άρτα, Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Μέγαρα εκφράζοντας την αγωνία τους για το αύριο τι θα γίνει την επόμενη μέρα! Σύστημα Υγείας ώρα μηδέν.

Ένας αγώνας που οι κυβερνώντες με επικοινωνιακά τεχνάσματα θέλουν να εγκλωβίσουν τον κόσμο στα ιατρεία μας, κάνοντας μας συνταγογράφους, γραμματείς κι όχι να παραμείνουμε ιατροί. 

Η πρωτοβάθμια υγεία έχει τον χαρακτήρα της πλήρους  και  αποκλειστικής απασχόλησης σε κρατικές δομές κι όχι με ιατρεία που στήσαμε εξ’ ολοκλήρου εμείς χωρίς καμιά επιχορήγηση μέσω ΕΣΠΑ ή δανειοδοτήσεις με ευνοϊκούς όρους όπως γινόταν παλαιότερα. Έχει νόημα να πληρώνω το νοίκι μου, τα πάγια έξοδα (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΝΕΤ, αναλώσιμα) και να μου συμπεριφέρεται το κράτος σαν δουλοπάροικο;

ΝΑ παρακαλάμε να μπούμε για το τίποτα, επειδή υπάρχει η αβεβαιότητα ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε ούτε τα λίγα;

Η κακή οικονομική συγκυρία, η Τρόικα, η ασυνεννοησία, η ανομοιογένεια του ιατρικού κόσμου, ο χαμηλός βαθμός συσπείρωσης δεν μας επιτρέπουν να δράσουμε ουσιαστικά και συντονισμένα.

Άλλοι θα πουν πως ευθύνονται οι  εκπρόσωποι των ιατρικών συλλόγων. Άλλοι οι Διευθυντές, άλλοι τα ιδιωτικά κέντρα. Η αλήθεια είναι πως φταίμε όλοι μας σε διαφορετικό βαθμό. Ακόμα και εμείς οι νέοι που δεν προλάβαμε να φθαρούμε αλλά έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και στην ισχύ του ιατρικού λειτουργήματος μας.

Δεν διεκδικούμε, δεν συσπειρωνόμαστε νομίζοντας πως περισσότερα μπορούμε να αποκομίσουμε πορευόμενοι μόνοι μας κι όχι συνολικά. ΛΑΘΟΣ

Πιστεύω πως τη δεδομένη χρονική στιγμή δύσκολα θα  αλλάξει κάτι.

Ας διδαχτούμε από το σήμερα για να σχεδιάσουμε το αύριο.

Κανόνες αξιολόγησης και προγραμματισμός και όχι οριζόντιες περικοπές, πλαφόν και κανόνες που βλάπτουν και δεν ωφελούν.

Ούτε τους ασφαλισμένους αλλά ούτε και τους ιατρούς.

Δεν διαθέτουν ικανούς  ελεγκτικούς μηχανισμούς και εφευρίσκουν περιοριστικούς κανόνες.
Γιατροί του ενός του άλλου ασφαλιστικού ταμείου, με προνόμια, με διαφορετικό τρόπο αμοιβής, με πρόσβαση στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση... 

Πρέπει να είμαστε μαζί ενώ αυτοί μας θέλουν χώρια.

Πρέπει να σχεδιάσουμε το αύριο με κανόνες, οράματα μακριά από στείρο αρνητισμό, καχυποψία ωστόσο αυτό προϋποθέτει  αμφίδρομη εμπιστοσύνη . 
Υπάρχει;