Άρθρο του συναδέλφου Σταμάτη Κυρζόπουλου (blog Ανεξάρτητη Κίνηση Ιατρών)
Συζητάμε συχνά σε συντροφιές αλλά και διαδικτυακά για το πως μπορεί να ερμηνευθεί η παθητική στάση των γιατρών σε εξελίξεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες που περιστέλλουν επαγγελματικά τους δικαιώματα και υποβαθμίζουν τις αποδοχές και το βιοτικό τους επίπεδο, για την αδυναμία τους να διαμορφώσουν όρους στοιχειώδους συλλογικής εκπροσώπησης και διεκδίκησης, για την εν γένει αδιάφορη στάση τους για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα.
Λέγονται και γράφονται διάφορα αίτια: ιατρικός υπερπληθωρισμός, πολυδιάσπαση εργασιακών σχέσεων και συνεπακολούθως οικονομικών συμφερόντων, νομικά και ηθικά προβλήματα, κωλύματα και διλήμματα που σχετίζονται με ενδεχόμενες μορφές κινητοποιήσεων και απεργιών, κοινωνικά στερεότυπα για τη "δέουσα" συμπεριφορά ενός ιατρού, ενοχή για την ανοχή που όλοι μας δείξαμε για κραχτές περιπτώσεις διαφθοράς στο χώρο μας, αρνητική έως επιθετική στάση της ελληνικής κοινωνίας και των ΜΜΕ απέναντι στους γιατρούς συλλήβδην, κόπωση και εξάντληση από τις μακροχρόνιες σπουδές, αγροτικά, αναμονές, ειδικότητες.
Έτσι και αλλιώς η ελληνική κοινωνία περιδεής και καταθλιπτική, ενοχική και εν πολλοίς αυτοοικτιρόμενη δείχνει να περιμένει παθητικά το μοιραίο (το πως θα βαφτισθεί η χρεωκοπία: αναδιάρθρωση, αναδιάταξη ή επιμήκυνση είναι ήσσονος σημασίας), από τους γιατρούς περιμένουμε να αντιδράσουν;
Όλα αυτά είναι λογικά και εξηγούν εν μέρει τη στάση μας, αλλά κατά τη γνώμη μου, όχι εν όλω. Έχω όλα αυτά τα χρόνια σχηματίσει την άποψη ότι ο μέσος έλληνας γιατρός "πάσχει" από ένα σύνδρομο ατελέσφορου ναρκισσισμού-παραγνωρισμένης μεγαλοφυίας που τον καθιστά εγγενώς ανήμπορο να εμπνευσθεί από, και να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε μορφή συλλογικής δράσης.
Πρόκειται για τον έφηβο άριστο-καλύτερο μαθητή της τάξης-απουσιολόγο, συχνά αντιπαθή στην πλειονότητα των συμμαθητών του και αγαπημένο των καθηγητών του (και ως εκ τούτου συχνά αισθανόμενο πιο κοντά στην "εξουσία" από ότι στο "λαό"), φορτωμένο με τις μικροαστικές προσδοκίες της κλασσικής ελληνικής οικογένειας για ιατρική καριέρα και κοινωνική αναγνώριση, κοσκινισμένο στις μυλόπετρες των πανελληνίων εξετάσεων, φοιτητή (επιτέλους;) σοκαρισμένο από την απρόσωπη και αδιάφορη (εκ μέρους των καθηγητών) λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αποσβολωμένο θεατή του πολλαπλασιασμού (Χ 3 τουλάχιστον) του αριθμού των συμφοιτητών του με αθρόες οριακής νομιμότητας ή παντελώς παράνομες μεταγραφές, με τα καλύτερα και θεωρητικά παραγωγικότερα χρόνια του χαμένα σε αγροτικά, στρατό και πολύχρονες αναμονές για την έναρξη της ειδίκευσης, ειδικευόμενο συχνά παρακαλούντα για ευκαιρίες σωστής και επαρκούς εκπαίδευσης και τέλος πάντων κάποια στιγμή μετά από όλα αυτά, συχνά κοντά στα 40 πια, ειδικό γιατρό.
Ε, λοιπόν μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, μελέτης, στερήσεων, ξενυχτιών και αφού βλέπει την πλειονότητα των συνομήλικων φίλων του (ξέρετε, αυτούς στους οποίους έβαζε απουσίες κάποτε, όταν έκαναν κοπάνες και πηγαίναν για καφέ με τις "ωραίες" της τάξης) να έχουν επαγγελματικά προχωρήσει, οικονομικά σταθεροποιηθεί, με καριέρες και οικογένειες, ενώ αυτός δεν έχει ξεκινήσει, ε, λοιπόν, θεωρεί ότι έχει έρθει επιτέλους η ώρα του να ανταμειφθεί, να προχωρήσει, να τα "κονομήσει", να πάρει τέλος πάντων τη "ρεβάνς" του.
Και συμβαίνουν δύο τινά: είτε τα καταφέρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οπότε τι να μας πουν πλέον οι συλλογικότητες, οι δεοντολογίες, τα εργασιακά δικαιώματα, οι έννοιες για κοινωνικό κράτος πρόνοιας και άλλα τέτοια τινά, είτε δεν τα καταφέρνει (τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσε) και απογοητεύεται, και μοιρολατρικά και εσωστρεφώς περιχαρακώνεται στον αγώνα της επιβίωσης, κοιτώντας κατά το κοινώς λεγόμενο τη δουλίτσα του.
Έτσι, όταν κηρύσσονται πανιατρικές απεργίες ενόψει του νομοσχεδίου για την πρωτοβάθμια περίθαλψη, οι νοσοκομειακοί σφυρίζουν αδιάφορα (τι τους νοιάζει άλλωστε, αυτά αφορούν τους ιδιώτες και τους ΙΚΑτζήδες) και όταν οι νοσοκομειακοί λοιδωρούνται ως σαμποτέρ του συστήματος υγείας και συλλαμβάνονται!!! γιατί, άκουσον-άκουσον, έβαλαν ασθενή σε ράντζο, όλοι οι άλλοι, ακόμη και τα συνδικαλιστικά τους όργανα και οι ιατρικοί σύλλογοι!!! αδιαφορούν. Ακόμη δε, και υποομάδες με εντελώς ταυτόσημα συμφέροντα και επιδιώξεις (όπως π.χ. οι ιδιώτες έναντι του ΕΟΠΥΥ ή οι νοσοκομειακοί προ των συγχωνεύσεων) αδυνατούν να οργανωθούν σε μια συλλογική αποτελεσματική πορεία. Γιατί; Γιατί μεταξύ άλλων αιτιών ΕΓΓΕΝΩΣ αδυνατούμε, είναι έξω από την φύση και την κουλτούρα μας.
Υ.Γ. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη προσωπικά από όποιον συνάδελφο θεωρεί προσβλητικά τα γραφόμενα μου. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από όσα περιέγραψα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου