Η Πρόταση Τσούκαλου για τις Εφημερίες στην ΟΕΝΓΕ

Η θέση μου για τον τρόπο πληρωμής των εφημεριών και σε σχέση με το άρθρο 4 του Ν. 3868/10 είναι η εξής:

«Οι νοσοκομειακοί γιατροί συμμετέχουν σε ασφαλή προγράμματα εφημεριών που εκδίδονται νομίμως.

Όλοι οι νοσοκομειακοί γιατροί λαμβάνουν πέρα του μισθού τους μηνιαία αποζημίωση που αντιστοιχεί στα προβλεπόμενα ποσά του αρ. 4 του Ν. 3868/10, προκειμένου να συμμετέχουν στα ασφαλή αυτά προγράμματα εφημεριών.

Όσων γιατρών το εφημεριακό τους έργο κοστίζει περισσότερο από το άμεσα καταβαλλόμενο ποσό του αρ. 4 του Ν. 3868/10, το επιπλέον ποσό καταβάλλεται σ’ αυτούς από διαθέσιμους πόρους του νοσοκομείου ή της ΥΠε.

Τα προβλεπόμενα από το αρ. 4 ποσά μειώνονται αναλογικά μόνο για λόγους που αφορούν αποκλειστικά το γιατρό (π.χ. αδικαιολόγητη απουσία, εκπαιδευτική άδεια μακράς διάρκειας, κανονική άδεια όλο το μήνα, αναρρωτική άδεια, συμφωνημένη αποχή από το εφημεριακό έργο κ.λπ.)».

Πρακτικά, η θέση αυτή ερμηνεύεται ως εξής για το συνολικό μηνιαίο εφημεριακό έργο του νοσοκομειακού γιατρού και σε σχέση με τη μορφή και τον αριθμό των εφημεριών που περιγράφονται στο αρ. 4 του Ν. 3868/10.

1) Ισχύουν και οι 3 μορφές εφημερίας (ενεργή, μεικτή, ετοιμότητας).

2) Μπορούν να μετατρέπονται ενεργείς εφημερίες Σαββάτου και Κυριακής σε ενεργείς εφημερίες καθημερινής.

3) Μπορούν να μετατρέπονται εφημερίες ετοιμότητας σε ενεργείς εφημερίες.

4) Μπορούν να μετατρέπονται ενεργείς εφημερίες σε εφημερίες ετοιμότητας, υπό την αίρεση όμως ότι μέχρι τώρα υπηρετώντας τα ασφαλή προγράμματα που εκτελούνταν δεν απαιτούνταν τόσες ενεργείς εφημερίες.

Οι ανωτέρω μετατροπές γίνονται πάντα προκειμένου να διαμορφώνεται ασφαλές πρόγραμμα εφημέρευσης, που έχει την έγκριση των υπευθύνων των Ιατρικών Τμημάτων και του Επιστημονικού Συμβουλίου.

Τη θέση μου αυτή και σε σχέση πάντα με τον ψηφισμένο νόμο την υποστηρίζω επειδή:

I. Στηρίζει τη μέχρι τώρα άποψή μας ότι οι εφημερίες των νοσοκομειακών γιατρών αποτελούν και μέρος του μισθού μας. Αυτό εξάλλου είναι και εκφρασμένη άποψη του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου αλλά και του καθηγητού του Εργατικού Δικαίου, κ. Άρη Καζάκου, σε γνωμοδότησή του που του ζήτησε η ΟΕΝΓΕ.

II. Επίδομα εφημέρευσης θα ήταν τα προβλεπόμενα ποσά του αρ. 4, αν δίνονταν προκειμένου να πληρώνουν το όποιο εφημεριακό έργο κάθε φορά θα απαιτούνταν και στο σύνολό του. Εδώ, όμως, ο νόμος προβλέπει την πληρωμή των επιπλέον εφημεριών από το νοσοκομείο.

III. Η θέση που υποστηρίζεται από άλλους συναδέλφους αφήνει ακάλυπτες πολλές ειδικότητες και στο σύνολό τους, ή τους εξωθεί σε διαρκή αναζήτηση πλασματικών εφημεριών.

IV. Η αντίθετη άποψη που υποστηρίζει ότι οι εφημερίες δεν μετατρέπονται και όσοι χρειάζεται να κάνουν λιγότερες δεν θα πληρωθούν τα ποσά του αρ. 4 του Ν. 3868/10, απλά οδηγεί σε προσπάθεια κατάρτισης πλασματικών προγραμμάτων ή σε επιστροφή μέρους του κονδυλίου των εφημεριών στον προϋπολογισμό και το κράτος.

Τι υποστηρίζουν αυτοί που διαφωνούν με το νομοθετημένο τρόπο πληρωμής των εφημεριών:

Αυτοί λένε βασικά:

1. Ο τύπος των εφημεριών που αναφέρονται στο νόμο δεν μπορούν ν’ αλλάξουν λόγω του Ν. 3754/09.

2. Όσοι γιατροί δεν τις κάνουν όλες δεν πρέπει να τις πληρώνονται.

3. Ο Ν. 3868/10 προβλέπει επίδομα εφημέρευσης.

Η απάντηση σ’ αυτά και σε ό,τι ισχυρίζονται είναι:

1. Ο Ν. 3754 δεν επιτρέπει να μετατρέπεται το ασφαλές πρόγραμμα εφημέρευσης. Δηλαδή, ενεργείς εφημερίες του ασφαλούς προγράμματος δεν μετατρέπονται σε εφημερίες ετοιμότητας, γιατί τότε το πρόγραμμα δεν θα παρέμενε ασφαλές, και όχι οι ενδεικτικές εφημερίες του αρ. 4 του Ν. 3868/10 που απλά προσδιορίζουν το χρηματικό ποσό που παγίως θα καταβάλλεται.

2. Για να φοβίσουν τον κόσμο λένε ότι δεν πρέπει να τις πληρώνονται, γιατί τότε θα είναι έκθετοι σε ελέγχους περί την πλασματικότητα.

Μα εγώ δεν ζητάω κατάρτιση πλασματικών προγραμμάτων. Τα προγράμματα θα είναι τα ασφαλή, αλλά όλοι οι γιατροί δικαιούνται τα ποσά που προβλέπει το αρ. 4 και απλά οι γιατροί που κάνουν περισσότερες εφημερίες θα τις πληρώνονται κι αυτές, αλλά ξέχωρα και απ’ το νοσοκομείο, όπως ορίζει ο νόμος.

3. Βαφτίζουν τα προγράμματα εφημεριών σε συνδυασμό με το Ν. 3868 ως πλασματικά.

Συμβαίνει το αντίθετο: πλασματικές είναι οι εφημερίες όταν τις γράφουμε, τις πληρωνόμαστε και δεν τις κάνουμε.

Εδώ θα παίρνουμε το ποσό του αρ. 4 για να συμμετέχουμε στο ασφαλές πρόγραμμα, όποιο κάθε φορά είναι. Κι αν απαιτείται πρόσθετο εφημεριακό έργο, αυτό θα πληρώνεται απ’ το νοσοκομείο.

Εάν πραγματικά πιστεύουν και την εννοούν την αποπλασματικοποίηση, αυτοί που την επικαλούνται, τότε πραγματικά ο προσφορότερος τρόπος είναι να πληρώνει το νοσοκομείο. Γιατί τότε θα είναι δύσκολο να απαιτούμε πληρωμή απ’ το νοσοκομείο για εφημερίες που δεν κάνουμε.

4. Επίδομα εφημέρευσης θα ήταν μόνο εάν μ’ ένα συγκεκριμένο ποσό ήσουν υποχρεωμένος να εφημερεύεις όσες φορές χρειάζεται και πέραν τούτου, ουδέν.

Θυμίζω σε κάποιους ότι ανάλογη πρόταση είχαμε κάνει, με πρόταση του Βαρνάβα. Το μνημονεύω για να τον συνετώ και όχι επειδή ήταν λάθος η πρότασή του, αφού ούτε τότε ούτε τώρα το νομοθετημένο είναι επίδομα.

Τελικά, αν οι υποδείξεις της άλλης άποψης γίνουν αποδεκτές απ’ την κυβέρνηση, τότε:

i. Θα επανέλθουμε στις απίθανες διαμάχες και καθυστέρηση πληρωμής κουτσουρεμένων εφημεριών, που μας οδήγησαν στις γνωστές επισχέσεις εργασίας, και

ii. Πρωτοτυπώντας, θα επιστρέψουμε χρήματα στον κρατικό προϋπολογισμό και θα υπηρετήσουμε με τον καλύτερο τρόπο το Μνημόνιο.

Και καταλήγω, προς άρση κάθε παρεξήγησης:

Εάν μου ζητηθεί να διαλέξω ανάμεσα στην πληρωμή εφημεριών από τον κρατικό προϋπολογισμό ή το νοσοκομείο, επιλέγω τον κρατικό προϋπολογισμό. Όταν όμως μου ζητηθεί μεταξύ νοσοκομείου και της μη πληρωμής, προτιμώ το νοσοκομείο.

Αυτή είναι η μόνη θέση που εξυπηρετεί το σύνολο των νοσοκομειακών γιατρών τώρα, αλλά και εξασφαλίζει το εισόδημά μας από τις εφημερίες τα επόμενα δύσκολα χρόνια της επιτήρησης, που πρέπει ν’ αγωνιστούμε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα.

Εάν επικρατήσει η τακτική των επικίνδυνων συντρόφων μας και αλλάξει ή δεν υλοποιηθεί ως έχει το αρ. 4 του Ν.3868, θα έχουμε κάνει μια ωραία πάσα στον κ. Παπακωνσταντίνου, τον κ. Λοβέρδο και τους συνεργάτες τους, και θα έχουμε βλάψει μόνοι μας τους εαυτούς μας και συγχρόνως θα αποσταθεροποιήσουμε πάλι τη λειτουργία των νοσοκομείων, ζημιώνοντας τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας που προστρέχουν στο δημόσιο σύστημα υγείας ενισχύοντας έμμεσα τον ιδιωτικό τομέα της υγείας, που καμωνόμαστε ότι τον αντιπαλεύουμε.