Παχυσαρκία λόγω φαρμάκων...

O Γερμανικός Πράσινος Σταυρός αναφέρει ότι κάποια φάρμακα όπως τα ψυχοτρόπα και οι βήτα αναστολείς μπορούν να προκαλέσουν ανεπιθύμητη παχυσαρκία μιας και επηρεάζουν την ορμονική ισορροπία του οργανισμού και μπορεί να προκαλέσουν την αύξηση της όρεξης.

Η αύξηση του βάρους μπορεί να αντιμετωπισθεί με την αλλαγή του φαρμάκου ή με την αύξηση της προσοχής στη διατροφή. Η αντικατάσταση με αναστολείς του ενζύμου μετατροπής της αγγειοτασίνης (ACE inhibitors) ή με διουρητικά μπορεί να αποτρέψει την αύξηση του βάρους εάν βέβαια δεν υπάρχουν ανεπιθύμητες ιατρικές παρενέργειες, αναφέρει η ιατρική οργάνωση.
Τα ψυχοτρόπα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων των νευροληπτικών και των αντικαταθλιπτικών μπορεί να αυξήσουν την όρεξη γεγονός που συμβάλλει στην αύξηση του βάρους. Ωστόσο δεν πρέπει να διακόπτεται απότομα η χορήγηση φαρμάκων τα οποία προκαλούν αύξηση του βάρους. Οι ασθενείς πρέπει να συμβουλεύονται το γιατρό τους, πριν προβούν σε οποιαδήποτε αλλαγή της φαρμακευτικής τους αγωγής.

ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΕ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ...







Αλγόριθμος για τη νόσο Wilson


Οδηγίες περί αντιπηκτικής αγωγής σε ασθενείς με Κολπική Μαρμαρυγή

Η American Heart Association (AHA), και το Αμερικανικό Κολέγιο Καρδιολογίας (ACC) έχουν εκδώσει από κοινού κλινικές ενδείξεις για ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή (AF), η κολπικό πτερυγισμό, που δημοσιεύεται ταυτόχρονα στο College of Cardiology [1]
"Πρώτον, οι γιατροί θα πρέπει να αξιολογήσουν τον κίνδυνο για εγκεφαλικό επεισόδιο ή άλλα εμβολικά επεισόδια
· δευτερον, θα πρέπει να κρίνουν την έναρξη θεραπείας με βαρφαρίνη (Coumadin) όπου αυτή ενδείκνυται · και,
τριτον, θα πρέπει να παρακολουθούν στενά τις διεθνείς οδηγίες normalized ratio [INR] των ασθενών που λαμβάνουν βαρφαρίνη
Μια ιδιαίτερη έμφαση στην αντιπηκτική αγωγή
Ο Estes εξήγησε ότι οι νέες κατευθυντήριες γραμμές για την κλινική αντιμετώπιση της AF δημοσιεύτηκαν περίπου 18 μήνες πριν, τον Αύγουστο του 2006. "Εκείνο που προέχει είναι ότι αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές ήταν ότι πέρασε από μια πολύ αυστηρή διαδικασία επανεξέτασης όλων των αποδεικτικών στοιχείων - όχι μονό ACC και ΑΕΚ - ΟΚΕ [Ευρωπαικη Εταιρεια Καρδιολογιας] συμμετείχε επίσης και ενέκρινε αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές,"
Ετσι, θεωρητικα, οι γιατροι γνωριζουν τι πρεπει να κανουν, λεει, αλλα το ερωτημα ειναι, αν το κάνουν; Το νεο εγγραφο που βασιζεται σε χαρτι περιεχει προδιαγραφων και εργαλειων αξιολογησης, οι οποιες ειναι επισης διαθεσιμες στην ηλεκτρονικη βοηθεια γιατρων και τη διαχειριση των ασθενων με AF, λεει.
Με οποιοδήποτε ασθενή με AF, το πρώτο πράγμα κάθε γιατρός θα πρέπει να εκτιμήσει τους κινδύνους για εγκεφαλικό επεισόδιο, οι άλλες εμβολικές εκδηλώσεις, εξηγώντας οτι υπάρχουν μια σειρά από προϋποθέσεις που έχουν επανειλημμένα ανακύψει ως ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο σχετίζεται με non valvular AF

Παράγοντες κίνδυνου για εγκεφαλικό επεισόδιο σε ασθενείς με AF
Ασθενέστεροι παράγοντες κινδύνου
Γυναίκες
Ηλικία 65 έως 74 χρόνων
Στεφανιαια νοσο
Θυρεοτoξικωση

Μετρίου κινδύνου
Ηλικια ≥ 75 χρονων
Υπερταση
Καρδιακη ανεπαρκεια
Κλασματος εξωθησης αριστερης κοιλιας (LVEF) 35% η λιγοτερο

Υψηλού κινδύνου
Πριν απο εγκεφαλικο επεισοδιο, παροδικο ισχαιμικο επεισοδιο, η συστηματικη εμβολη
Σακχαρωδης διαβητης

Οι επιδοσεις μετρα τονιζουν επισης τη χρηση ενος προτυπου αξιολογησης των κινδυνων φιλοξενουμενων, που ονομαζεται CHADS 2 (καρδιακη ανεπαρκεια, υπερταση, ηλικια, διαβητης, Stroke [Doubled]), Estes σημειωσεις, οπου "CΗ για τη συμφορητικη καρδιακη ανεπαρκεια, H για την υπερταση, Α για την ηλικια> 75 ετων, D για το διαβητη, και η S 2 ειναι ενα πριν ministroke, ισχαιμικη προσβολη (TIA), η εγκεφαλικο επεισοδιο. "
CHADS 2 βασιζεται σ 'ενα συστημα στο οποιο ανατιθεται 2 βαθμοι για μια ιστορια της TIA η εγκεφαλικου επεισοδιου, και 1 ποντο για καθε προσφατη καρδιακη ανεπαρκεια, ιστορικο υπερτασης, ηλικιας ανω των 75 ετων, καθως και για το σακχαρωδη διαβητη.

Χρησιμοποιηστε καταλληλα βαρφαρινη Το δευτερο μετρο αφορα την αποδοση με τη χρηση της βαρφαρινης, η οποια εχει αποδειχθει οτι μειωνουν τον κινδυνο εγκεφαλικου επεισοδιου, σημειωνει. Αντιπηκτικη αγωγη με ανταγωνιστες της βιταμινης Κ, οπως η βαρφαρινη συνισταται για ασθενεις με περισσοτερες απο μια μετρια-παραγοντα κινδυνου.
Ασπιρινη συνισταται ως εναλλακτικη λυση για τη βαρφαρινη σε ασθενεις χαμηλου κινδυνου, καθως και σε εκεινες με αντενδειξη για τη βαρφαρινη. "Συγκεκριμενα, οι ιατροι πρεπει να χρησιμοποιει καταλληλως βαρφαρινη σε ατομα που διατρεχουν κινδυνο για εγκεφαλικα επεισοδια και οι οποιοι δεν εχουν αντενδειξη για τη βαρφαρινη."
Και το τριτο συστασης - ", το οποιο ειναι πολυ απλο - ειναι οτι οι ασθενεις πρεπει να παρακολουθουνται με βαρφαρινη, με τουλαχιστον μηνιαια αξιολογηση της Ν.Ε μια φορα την αντιπηκτικη αγωγη ειναι σταθερη." "Ετσι, καθε γιατρος θα πρεπει να εξετασει τη κινδυνου / οφελους και η χρηση της βαρφαρινης σε ασθενεις που βρισκονται σε υψηλο κινδυνο για εγκεφαλικο επεισοδιο, οι οποιοι δεν εχουν αντενδειξη σε αυτην," he surmises.

Αντιθρομβωτικη αγωγη για ασθενεις με nonvalvular AF
Χωρίς παραγοντες κινδυνου
Ασπιρινη 81 εως 325 mg ημερησιως

Μετριο-παραγοντα κινδυνου
Ασπιρινη 81 εως 325 mg ημερησιως ή βαρφαρινη (INR σε 2,0 - 3,0, στοχος 2.5)

Οποιαδηποτε παραγοντα υψηλου κινδυνου ή
περισσοτερο απο μια μετρια-παραγοντα κινδυνου
Βαρφαρινη (INR σε 2,0 - 3,0, στοχος 2.5)

Πηγη 1. Estes NAM, Halperin JL, Calkins H, et al. ACC / AHA ιατρο κοινοπραξια 2008 κλινικες επιδοσεις μετρα για ενηλικες με nonvalvular κολπικη μαρμαρυγη η κολπικο πτερυγισμο. J Am Coll Cardiol. 2008 · 51:865-884.

Περίπου 332 εκατ. ευρώ θα καταβληθούν στους γιατρούς για τις εφημερίες του 2008

Στο ποσό των 332, 053 εκατ. ευρώ ανέρχεται το ύψος των εφημεριών, οι οποίες θα καταβληθούν το 2008 στους γιατρούς, σύμφωνα με κοινή υπουργική απόφαση που υπέγραψαν ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Νίκος Λέγκας.
Από το ποσό αυτό, τα 176,57 εκατ. ευρώ διατίθενται στους γιατρούς των νοσοκομείων Α' Ζώνης (Αττικής, Θεσσαλονίκης, Πάτρας, Ιωαννίνων και Ηρακλείου), ενώ τα υπόλοιπα 155,38 εκατ. ευρώ στα νοσοκομεία Β' και Γ' Ζώνης.Οι εφημερίες αφορούν ειδικευμένους ιατρούς του ΕΣΥ, ειδικευόμενους ιατρούς (πολιτικούς και στρατιωτικούς), πανεπιστημιακούς, ιατρούς εκτός κλάδου ΕΣΥ (ιατροί ασφαλιστικών οργανισμών), μόνιμους ιατρούς του Δημοσίου, αγροτικούς ιατρούς, επικουρικούς ιατρούς και ΠΕ Ιατρών.Στην Κοινή Υπουργική Απόφαση προβλέπεται ότι τα προγράμματα εφημεριών καθορίζονται με ευθύνη των οικείων νοσοκομείων και η απαιτούμενη δαπάνη για την καταβολή των αποζημιώσεων περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στα πλαίσια των διατεθειμένων πιστώσεων.

Ο χρόνιος πόνος τροποποιεί την εγκεφαλική λειτουργία

Απεικονίσεις εγκεφάλων ατόμων με χρόνιο πόνο δείχνουν μια κατάσταση μόνιμης δραστηριότητας σε περιοχές που θα έπρεπε να είναι σε ηρεμία, εξηγούν Αμερικανοί επιστήμονες.

Αυτό ενδεχομένως να εξηγεί γιατί οι ασθενείς με χρόνιο πόνο έχουν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης, άγχους και άλλων διαταραχών. Ο χρόνιος πόνος τροποποιεί τον τρόπο που οι άνθρωποι επεξεργάζονται τις πληροφορίες που είναι άσχετες με τον πόνο.

Όπως αναφέρεται στο επιστημονικό έντυπο Journal of Neuroscience ο Δρ Ναντε Τσιαλβο από το Πανεπιστήμιο Northwestern του Σικάγο διαπίστωσε ότι τα άτομα με χρόνιο πόνο, δηλαδή που διαρκεί περισσότερους από έξι μήνες μετά τον τραυματισμό, αντιμετωπίζουν πολλά ζητήματα που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής τους, χωρίς να είναι πάντα ξεκάθαρο από πού πηγάζουν αυτά.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι στα υγιή άτομα συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου αναλαμβάνουν δράση σε φάση ηρεμίας, κάτι σαν δίκτυο υπερηρεμίας που φροντίζει τον εγκέφαλο όταν βρίσκεται σε φάση ξεκούρασης.
Όταν το άτομο ασχολείται με κάτι το δίκτυο αυτό σιγεί, αλλά όχι στα άτομα με χρόνιο πόνο. Αντίθετα, η εμπρόσθια περιοχή του φλοιού που κυρίως σχετίζεται με το συναίσθημα είναι σε διαρκή δράση, διαταράσσοντας την φυσική ισορροπία.

Με τη χρήση λειτουργική μαγνητικής τομογραφίας ο Δρ Τσιαλβο εξέτασε 15 άτομα με χρόνιο πόνο της μέσης και 15 υγιή άτομα.
Οι εθελοντές έπρεπε να διεκπεραιώσουν κάτι απλό, να εντοπίσουν μια κινούμενη μπάρα στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή, και έτσι μπόρεσαν οι ερευνητές να μελετήσουν τον εγκέφαλο που έβγαινε από το δίκτυο υπερηρεμίας και εκτελούσε την δουλειά.

Και οι δυο ομάδες έφεραν εις πέρας με επιτυχία αυτό που τους είχε ανατεθεί, αλλά όταν μετρήθηκαν οι περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιήθηκαν, προέκυψαν διαφορές. Αυτό που προκάλεσε έκπληξη είναι το πόσες εγκεφαλικές περιοχές τέθηκαν σε λειτουργία για την διεκπεραίωση της αποστολής συγκριτικά με την υγιή ομάδα. Ήταν 50 φορές μεγαλύτερες.

Οι διαταραχές στο δίκτυο υπερηρεμίας μπορούν να εξηγήσουν γιατί οι ασθενείς με χρόνιο πόνο έχουν προβλήματα προσοχής, διαταραχής του ύπνου και ακόμα και κατάθλιψης.
Αυτό δείχνει ότι ο εγκέφαλος του ατόμου με χρόνιο πόνο δεν είναι απλώς ένας υγιής εγκέφαλος που επεξεργάζεται την πληροφορία του πόνου αλλά είναι τροποποιημένος από τον εμμένων πόνο κατά έναν υπενθυμιστικό τρόπο άλλων νευρολογικών καταστάσεων που σχετίζονται με τις γνωστικές εξασθενήσεις.

Γενική Ιατρική και Εθνικό Σύστημα Υγείας- σύγχυση εννοιών και στόχων

Στο μυθιστόρημά του με τίτλο «1984», ο George Orwell είχε εφεύρει τον όρο “newspeak” για να περιγράψει μια «νέα γλώσσα», που το ολοκληρωτικό καθεστώς της Ωκεανίας, με επικεφαλής το «Μεγάλο Αδελφό» (“Big Brother”), χρησιμοποιούσε για να ελέγξει τη βούληση των κατοίκων της φανταστικής αυτής χώρας του μέλλοντος (το μυθιστόρημα είχε εκδοθεί το 1949). Παραδείγματα της «νέας γλώσσας» ήταν τα συνθήματα: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη». Με την επινόησή του αυτή, ο συγγραφέας κατόρθωσε να αναδείξει τη επίδραση της γλώσσας στη σκέψη και την παραπλάνηση στην οποία μπορεί να οδηγήσει η σύγχυση των εννοιών. Την ανάγκη κατανόησης του περιεχομένου των όρων ως προϋπόθεση κάθε εκπαίδευσης είχε εκφράσει πριν από πολλούς αιώνες ο Αντισθένης, ο κυνικός φιλόσοφος του 4ου π.Χ. αιώνα, με το ρητό: «Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις».
Στο κείμενο που ακολουθεί γίνεται προσπάθεια «επίσκεψης» δύο «ονομάτων» -ή καλύτερα, δυο όρων: του όρου «γενικός γιατρός» και του όρου «Εθνικό Σύστημα Υγείας», σε μια προσπάθεια ανίχνευσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η γενική ιατρική στη χώρα μας.

Τι είναι γενικός γιατρός
Τι είναι, λοιπόν, ο γενικός γιατρός; Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η απάντηση δεν είναι εύκολη κι αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος των ορισμών που έχουν κατά καιρούς δοθεί - και εξακολουθούν να αναθεωρούνται μέχρι σήμερα - για τη Γενική Ιατρική. Ίσως πιο εύκολο από το να απαντήσει κανείς στο ερώτημα «τι είναι ο γενικός γιατρός» είναι το να προσδιορίσει το «τι δεν είναι ο γενικός γιατρός». Είναι, λοιπόν, βέβαιο ότι ο γενικός γιατρός δεν είναι ο γιατρός που ξέρει λίγα από όλα, αλλά ούτε και ο μη ειδικός γιατρός. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μερικές χώρες, για την αποφυγή της ταύτισης του γενικού γιατρού με τον ανειδίκευτο γιατρό, αντί του όρου Γενική Ιατρική χρησιμοποιείται ο όρος Οικογενειακή Ιατρική.

Ένας από τους πιο εύστοχους ορισμούς της Γενικής Ιατρικής είναι αυτός που έχει προταθεί από το Royal Australian College of General Practitioners. Σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, «Γενική Ιατρική είναι εκείνη η συνιστώσα του συστήματος φροντίδας υγείας που προσφέρει αρχική, συνεχιζόμενη, πλήρη και συντονισμένη ιατρική φροντίδα για όλα τα άτομα, τις οικογένειες και τις κοινότητες και που απαρτιώνει τις τρέχουσες βιοϊατρικές, ψυχολογικές και κοινωνικές αντιλήψεις για την υγεία». Εξ άλλου, η American Academy of Family Physicians ορίζει ότι η Οικογενειακή Ιατρική “…είναι προσωποποιημένη φροντίδα που εμπεριέχει μια μοναδική αλληλεπίδραση και επικοινωνία ανάμεσα στον άρρωστο και το γιατρό”.

Μιλώντας, το 1944, στα μέλη του Βασιλικού Κολεγίου των Βρετανών γιατρών, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει: ««Όσο πιο βαθιά μπορείς να δεις κοιτώντας πίσω, τόσο μακρύτερα μπορείς να δεις μπροστά». Μια αναδρομή στο παρελθόν μπορεί, πράγματι, να βοηθήσει στην απάντηση των πολλών ερωτημάτων που υπάρχουν γύρω από τη θέση που κατέχει σήμερα ο γενικός γιατρός στο σύστημα υγείας της χώρας μας. Πριν από την ιστορία υπάρχει η προϊστορία. Στη χώρα μας, όπως και παγκοσμίως, η προϊστορία της Γενικής Ιατρικής ανάγεται στην εποχή της Ιατρικής της Υπαίθρου. Ιδού πώς περιγράφει το γιατρό της Ελληνικής υπαίθρου (περιγράφοντας ουσιαστικά τον πατέρα του) ο αείμνηστος Γεώργιος Μερίκας: Ήταν ο γιατρός «…που μʼ ένα ηλεκτροφάναρο κι ένα σύντροφο αγωγιάτη, διέτρεχε τους κατσικόδρομους του Μαλεβού (Πάρνωνα) και πρόσφερε με προθυμία, αγάπη και αλτρουισμό την όση μπορούσε να παράσχη ιατρική βοήθεια, χωρίς να υπολογίση αν ο προς περίθαλψη ήταν πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός, βενιζελικός ή βασιλικός…».
Στη χώρα μας, η ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής καθιερώθηκε για πρώτη φορά με νόμο το 1952. Τότε, για την απόκτηση του τίτλου της ειδικότητας της Γενικής Ιατρικής απαιτούνταν 18 μήνες εκπαίδευσης. Την ειδικότητα απέκτησαν τότε μόνο πέντε γιατροί. Το 1976 απονεμήθηκε η «ειδικότητα» του γενικού γιατρού σε 91 αγροτικούς γιατρούς μετά από τρίμηνη μόνο εκπαίδευση κατά ομάδες. Το 1978 υπήρξε ιστορική χρονιά για την ιατρική περίθαλψη. Στην πόλη Άλμα Άτα του Καζακστάν της τότε Σοβιετικής Ένωσης, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας διακήρυξε την ανάγκη να δοθεί έμφαση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Σύμφωνα με τον ορισμό που περιείχε η διακήρυξη της Άλμα Άτα, «Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι βασική φροντίδα υγείας εδραιωμένη σε επιστημονικά ορθή πράξη και κοινωνικά αποδεκτές μεθόδους και τεχνολογίες που παρέχονται σε όλα τα άτομα με πόρους που εξασφαλίζει η κοινωνία και η χώρα». Έτσι, η Γενική Ιατρική, ως το κύριο μέσο παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδα υγείας, τοποθετήθηκε αυτομάτως στην πρώτη γραμμή του συστήματος υγείας των πλείστων αναπτυγμένων χωρών του κόσμου και ο γενικός γιατρός αναγνωρίστηκε ως ο βασικός παράγοντας λειτουργίας αυτού του συστήματος.

Επηρεασμένος από το πνεύμα της Άλμα Άτα, ο τότε υπουργός υγείας Σπύρος Δοξιάδης ανέθεσε σε μια ομάδα εργασίας να ετοιμάσει ένα σχέδιο νόμου για την ουσιαστική καθιέρωση της ειδικότητας της Γενικής Ιατρικής στη χώρα μας. Όταν σε μια επιστημονική συνάντηση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ιατρικής Εκπαίδευσης που διοργανώθηκε στην Αθήνα, ο Τζων Αλιβιζάτος παρουσίασε τις προτάσεις της ομάδας εργασίας για την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών υγείας στην Ελλάδα, ένας ξένος σύνεδρος έθεσε το κρίσιμο ερώτημα: «Ποιος θα εκπαιδεύσει τους γιατρούς πρωτοβάθμιας φροντίδας;». Το ερώτημα αυτό έμεινε ουσιαστικά αναπάντητο. Ωστόσο, το 1981, λίγο πριν από την αλλαγή της κυβερνώσας παράταξης, ο Δοξιάδης υπέγραψε μια υπουργική απόφαση που όριζε εκπαίδευση 18 μηνών για την απόκτηση του τίτλου της ειδικότητας της Γενικής (Οικογενειακής) Ιατρικής. Εν τέλει, στο νομοσχέδιο του 1986 για το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας, η νέα κυβέρνηση καθιέρωσε την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής. Η λήψη της ειδικότητας απαιτούσε εκπαίδευση τριών ετών, αλλά αργότερα, ακολούθησαν και ορισμένα ταχύρρυθμα εκπαιδευτικά προγράμματα για αγροτικούς γιατρούς.

Τι είναι ΕΣΥ
Ο ορισμός του Royal Australian College of General Practitioners για τη Γενική Ιατρική κάνει σαφές το ότι η Γενική Ιατρική αποτελεί «συνιστώσα του συστήματος φροντίδας υγείας». Σύστημα φροντίδας υγείας (health care system) είναι η οργανωμένη φροντίδας υγείας. Σύμφωνα δε με τον επικρατέστερο ορισμό, «φροντίδα υγείας (health care) είναι η πρόληψη, θεραπεία και αντιμετώπιση (διαχείριση, management) της νόσου και η διατήρηση της ψυχικής και σωματικής ευεξίας μέσω υπηρεσιών που παρέχονται από γιατρούς, νοσηλευτές και άλλους επαγγελματίες υγείας».
Υπάρχουν τρία κύρια συστήματα φροντίδας υγείας:
1. Συστήματα φροντίδας υγείας αμιγώς ιδιωτικής πρωτοβουλίας -σχετικώς σπάνια.
2. Δημόσια συστήματα φροντίδας υγείας.
3. Συστήματα φροντίδας υγείας κυρίως ιδιωτικής πρωτοβουλίας με υπολειμματικό δημόσιο τομέα –όπως, π.χ., η Medicare στις ΗΠΑ.

Ο όρος Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) αποτελεί κατά λέξη μετάφραση του αγγλικού National Health System (NHS), της ονομασίας για το δημόσιο σύστημα φροντίδας υγείας που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη Βρετανία, το 1948. Το βρετανικό NHS συγκροτήθηκε αρχικά από τρία μέρη: τους γενικούς γιατρούς, τους οδοντιάτρους και τα νοσοκομεία. Αργότερα, τη θέση των οδοντιάτρων κατέλαβε η καλούμενη «υγεία της κοινότητας» (community health). Ο κλάδος αυτός της ιατρικής περίθαλψης αφορά ομάδες ατόμων και όχι μεμονωμένα άτομα και υπηρετείται από γιατρούς δημόσιας υγείας, διαχειριστές υπηρεσιών υγείας (managers), επιδημιολόγους κ.λπ.
Στη χώρα μας, ο όρος ΕΣΥ έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στο Νόμο 1397/Φ.43Α/7.10.83. Στα 13 χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως άλλοι 7 νόμοι για το ΕΣΥ. Χαρακτηριστικοί είναι οι τίτλοι αυτών των νόμων:
- Εκσυγχρονισμός και οργάνωση του ΕΣΥ (Ν.1579/Φ.217Α/23.12.85)
- Ρυθμίσεις για την εφαρμογή και ανάπτυξη του ΕΣΥ και άλλες διατάξεις (Ν.2071/Φ.123Α/15.7.92)
- Αποκατάσταση του ΕΣΥ και άλλες διατάξεις (Ν.2194/Φ.34Α/16.3.94)
- Ανάπτυξη και εκσυγχρονισμός του ΕΣΥ και οργάνωση των υγειονομικών υπηρεσιών, ρυθμίσεις για το φάρμακο και άλλες διατάξεις (Ν.2519/Φ.165Α/21.8.97)
- Βελτίωση και εκσυγχρονισμός του ΕΣΥ (Ν.2889/Φ.37Α/2.3.01)
- Τροποποιήσεις και συμπλήρωση της νομοθεσίας για το ΕΣΥ και ρυθμίσεις άλλων θεμάτων αρμοδιότητας του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας (Ν.3204/Φ.296Α/23.12.04)
- Εθνικό Σύστημα Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και άλλες διατάξεις (Ν.3329/Φ.81Α/4.4.05)

Παρʼ όλες αυτές τις προσπάθειες για την «εφαρμογή», την «ανάπτυξη», την «αποκατάσταση», τον «εκσυγχρονισμό» και τη «συμπλήρωση» της νομοθεσίας για το ΕΣΥ, οι γενικοί γιατροί, που αποτελούν (κατά την προσφιλή έκφραση των Βρετανών γενικών γιατρών) την ατμομηχανή της αμαξοστοιχίας του βρετανικού ΕΣΥ –δηλαδή, του συστήματος υγείας που επιχείρησε να μιμηθεί το δικό μας ΕΣΥ- εξακολουθούν να μένουν παραγκωνισμένοι έξω από το σύστημα. Ο λόγος είναι απλούστατα ότι δεν υπάρχει παράδοση δημόσιας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στη χώρα μας και έτσι από τους κυβερνώντες, το κοινό, αλλά και τον ευρύτερο ιατρικό κόσμο οι έννοιες «πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας» και «γενικός γιατρός» συλλαμβάνονται ως προϊόντα της διάνοιας μάλλον, παρά ως μέρος συγκεκριμένης πραγματικότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την ομόφωνη παραδοχή της «ανυπαρξίας οργανωμένης πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, στη χώρα μας», κατά τη δημόσια συζήτηση που προηγήθηκε της κατάθεσης του σχεδίου νόμου για τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του ΕΣΥ το 2001, ο νόμος 2889, που τελικά ψηφίστηκε στη Βουλή, επικεντρώθηκε στην οργάνωση της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αφήνοντας για αργότερα την «ανάπτυξη και οργάνωση της δημόσιας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας». Η τελευταία προσπάθεια νομοθετικής ρύθμισης της δημόσιας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας έγινε στις 18 Φεβρουαρίου 2004, όταν ο τότε υπουργός Υγείας, ακαδημαϊκός κ. Κ. Στεφανής κατέθεσε «νομοσχέδιο για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας». Κατά περίεργη συγκυρία, όπως και στην περίπτωση της υπουργικής απόφασης Δοξιάδη για την ειδικότητα της γενικής ιατρικής το 1981, η κατάθεση του νομοσχεδίου έγινε λίγο πριν από την αλλαγή της κυβερνώσας παράταξης.

Η σημερινή πραγματικότητα
Πώς έχουν τα πράγματα σήμερα, 23 χρόνια μετά τη νομοθετική ρύθμιση για το ΕΣΥ και την έναρξη της «παραγωγής» γενικών γιατρών στη χώρα μας; Στην Ελλάδα, το ποσοστό των γενικών γιατρών στο σύνολο των γιατρών είναι μόλις 1,8% όταν οι γενικοί ιατροί στην Πορτογαλία αντιπροσωπεύουν το 31%, στην Ιταλία το 34%, στην Αγγλία 46% και στην Αυστρία το 50% του ιατρικού σώματος. Η πρωτοβάθμια περίθαλψη καλύπτεται κατά 70% από το ΙΚΑ, όπου στο σύνολο των γιατρών οι γενικοί γιατροί που υπηρετούν είναι ελάχιστοι, ενώ οι ανάγκες σε γενικούς γιατρούς στη χώρα μας υπολογίζονται σε 11.000, πράγμα που σημαίνει ότι ο αριθμός τους πρέπει να αυξηθεί κατά 600%. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Εταιρείας Νέων Γιατρών και Επιστημόνων Υγείας, από 590 φοιτητές της Ιατρικής που ρωτήθηκαν μόνο οι 10 (ποσοστό 1,7%) δήλωσαν ότι έχουν πρόθεση να ακολουθήσουν την ειδικότητα της γενικής ιατρικής. Στις 4 Ιανουαρίου 2006, η κυβερνητική επιτροπή που συνεδρίασε υπό τον πρωθυπουργό ενέκρινε το σχέδιο για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που προβλέπει, μεταξύ άλλων, τη θεσμοθέτηση οικογενειακού γιατρού, τη λειτουργία σε 24ωρη βάση αστικών κέντρων υγείας, και την μεταφορά του κλάδου υγείας του ΙΚΑ, και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων στο ΕΣΥ. Στη συνεδρίαση αυτή, ο τότε υπουργός υγείας είχε εκτιμήσει ότι για να παραχθούν οι 6.000 γενικοί γιατροί τεταρτοετούς εκπαίδευσης που κατά τους υπολογισμούς του απαιτούνται για την πρωτοβάθμια περίθαλψη στη χώρα μας, θα χρειαστούν δέκα χρόνια. Λίγο αργότερα, ο υπουργός υγείας άλλαξε . Είναι προφανές ότι για να υπάρξει οριστική ρύθμιση σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, όσο η πρωτοβάθμια περίθαλψη, χρειάζεται συνέχεια. Και συνέχεια είναι αδύνατο να υπάρξει όταν η μέση διάρκεια της θητείας των υπουργών υγείας κατά τα πρώτα τριάντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ήταν μόνο 16,3 μήνες (Λ. Λιαρόπουλος: Τα «Εγώ» του ΕΣΥ. Εκδόσεις ΒΗΤΑ, 2005). Μέχρις ότου εξασφαλιστεί μια τέτοια συνέχεια, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με διακομματική συμφωνία πάνω σε βασικές αρχές, οι όροι «γενική ιατρική» και «ΕΣΥ» θα παραμένουν στη χώρα μας κενοί περιεχομένου και η χρήση τους θα εξυπηρετεί μόνο εκείνους που επιχειρούν να καλύπτουν την απραξία τους πίσω από τη σύγχυση που δημιουργούν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις. Το να δηλώνει κάποιος ότι γνοιάζεται για τη δημόσια υγεία δεν αρκεί. Όπως έχει γράψει η Αμερικανίδα συγγραφέας Dorothy Galyean: «Η έγνοια είναι σαν μια κουνιστή πολυθρόνα – σου δίνει κάτι να κάνεις, αλλά δεν σε οδηγεί πουθενά».

Συμπέρασμα
Η Γενική Ιατρική είναι ιδιαίτερη ιατρική ειδικότητα, η οποία δεν προσδιορίζεται τόσο από το είδος των νοσημάτων που καλύπτει, αλλά από τον τελείως διαφορετικό, σε σύγκριση με τις άλλες ιατρικές ειδικότητες, τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τα προβλήματα υγείας. Αποτελεί τη βάση κάθε οργανωμένου συστήματος υγείας, αφού είναι η μόνη που μπορεί να παίξει συντονιστικό ρόλο, απαραίτητο για τη λειτουργία του συστήματος. Ο γενικός γιατρός νοιώθει αμήχανος και ανικανοποίητος όταν είναι υποχρεωμένος να προσφέρει υπηρεσίες έξω από ένα ολοκληρωμένο σύστημα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, αλλά και το πρόγραμμα εκπαίδευσης στη Γενική Ιατρική δεν μπορεί να σχεδιαστεί με ακρίβεια όταν δεν είναι γνωστό το ποιες ακριβώς ανάγκες του συστήματος αναμένεται να καλύψει ο μελλοντικός γενικός γιατρός. Ο κίνδυνος από μια ιδιόμορφη “newspeak” στο χώρος της υγείας είναι προφανής.

Τα αναψυκτικά που περιέχουν ζάχαρη αυξάνουν τον κίνδυνο ουρικής αρθρίτιδας

Η κατανάλωση ζαχαρωδών αναψυκτικών ή που περιέχουν φρουκτόζη σχετίζεται άμεσα με τον αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης ουρικής αρθρίτιδας στους άνδρες, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στην Online First Edition του British Medical Journal.
Η κατανάλωση διαιτητικών αναψυκτικών, αντίθετα, δεν αυξάνει τον κίνδυνο.
Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ του Καναδά συνεργαζόμενη με ειδικούς από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ μελέτησε τις απαντήσεις που έδωσαν 46.393 άνδρες για τις διατροφικές τους συνήθειες στα πλαίσια της μελέτης Health Professionals Follow-up Study. Οι συμμετέχοντες ήταν ελεύθεροι ουρικής αρθρίτιδας αρχικά και ετέθησαν υπό 12ετη ιατρική παρακολούθηση.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, 755 άνδρες εκδήλωσαν ουρική αρθρίτιδα και ο κίνδυνος ήταν άμεσα σχετικός με τη συχνότητα κατανάλωσης ζαχαρωδών αναψυκτικών. Συγκριτικά με την κατανάλωση λιγότερο από μιας μερίδας αναψυκτικού τον μήνα, η κατανάλωση πέντε ή έξι μερίδων την εβδομάδα, μιας μερίδας την ημέρα και δύο ή περισσοτέρων ημερησίως αύξανε τον κίνδυνο κατά 29%, 45% και 85% αντίστοιχα.

Μια όμοια τάση παρατηρήθηκε και με τη πρόσληψη φρουκτόζης. Συγκριτικά με τη ελάχιστη κατανάλωση αναψυκτικού με φρουκτόζη, τα άτομα που άνηκαν υπόλοιπες ομάδες κατανάλωσης αντιμετώπιζαν αυξημένο κίνδυνο ουρικής αρθρίτιδας κατά 29%, 41%, 84% και 102%, αντίστοιχα.

Η κατανάλωση φρούτων με υψηλή περιεκτικότητα σε φρουκτόζη όπως τα μήλα και τα πορτοκάλια επίσης συσχετίστηκε με αυξημένο κίνδυνο ουρικής αρθρίτιδας.
Ο κίνδυνος ουρικής αρθρίτιδας που συσχετίστηκε με την υψηλότερη καταναλισκόμενη ποσότητα φρουκτόζης, συγκρινόταν με την κατανάλωση αλκοόλ 30 με 50 mg την ημέρα. Το αλκοόλ είναι γνωστό ότι είναι ισχυρός παράγοντας κινδύνου ουρικής αρθρίτιδας.

Αυτό το επίπεδο αύξησης του κινδύνου ουρικής αρθρίτιδας προκαλεί έκπληξη, ειδικά δεδομένου του γεγονότος ότι οι ισχύουσες διατροφικές συστάσεις για την αρθρίτιδα επικεντρώνονται στον περιορισμό καθαρού αλκοόλ αλλά δεν υπάρχουν συστάσεις για τον περιορισμό των αναψυκτικών με αυξημένη περιεκτικότητα σε ζάχαρη και φρουκτόζη.

Ενζυμο για τη δυσανεξία στη γλουτένη


Σύμφωνα με τους επιστήμονες του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Λέιντεν της Ολλανδίας, η οποία δημοσιεύεται στο έντυπο Gut, ένα ένζυμο που προσφάτως ανακαλύφθηκε είναι ικανό να αποικοδομήσει τη γλουτένη σε εργαστηριακή διέγερση του γαστρεντερικού συστήματος.

Αν οι κλινικές μελέτες επαληθεύσουν τα εργαστηριακά αποτελέσματα, η προσθήκη του ένζυμου σε τρόφιμα που περιέχουν γλουτένη μπορεί να περιορίσει την τοξικότητα του, άρα να προσφέρει στους ασθενείς την δυνατότητα της περιοδικής εγκατάλειψης της αυστηρής δίαιτας ελεύθερης γλουτένης. Το ένζυμο, μια προλίλη ενδοπροτεάση του μύκητα Aspergillus niger, διαπιστώθηκε πρόσφατα ότι αποικοδομεί αποτελεσματικά τα πεπτίδια και τις πρωτεΐνες της γλουτένης σε εργαστηριακά πειράματα. Το pH του ενζύμου είναι συμβατό μ' αυτό που εντοπίζεται στο στομάχι και δεν αποικοδομείται από τα γαστρικά υγρά.

Με διατηρήσιμη απώλεια βάρους σχετίζεται η διατροφή με αυξημένη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες

Οι μεσήλικες γυναίκες που κάνουν διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη συγκριτικά με αυτές που ακολουθούν διατροφικό σχήμα με χαμηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, χάνουν βάρος σε διάστημα ενός έτους, σύμφωνα με αυστραλιανή μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο American Journal of Clinical Nutrition.
Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Αδελαΐδας με επικεφαλής τον Δρ Πήτερ Κλίφτον διευκρινίζει ότι «κατά πόσο αυτό οφείλεται σε στις πρωτεΐνες αυτές καθαυτές ή στο γεγονός ότι οι γυναίκες μπορούσαν καλύτερα να περιορίσουν τις θερμίδες δεν είναι ξεκάθαρο. Πάντως, ανεξαρτήτως του επιπέδου των πρωτεϊνών στη διατροφή, ακόμα και μικρές ποσότητες απώλειας βάρους σε 12 μήνες συσχετίστηκαν με σημαντικά οφέλη ως προς τα λιπίδια του αίματος».
Συνολικά, οι γυναίκες που έχασαν βάρος είχαν 20% αύξηση της HDL («καλή») χοληστερόλης.
Οι επιστήμονες κατέγραψαν την μακροπρόθεσμη επίδραση της διατροφή με αυξημένη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη στην απώλεια βάρους και τη διατήρηση του βάρους σε 72 παχύσαρκες αλλά κατά τα άλλα υγιείς γυναίκες, κατά μέσο όρο 49 ετών. Οι συμμετέχουσες άρχισαν με ένα πρόγραμμα εντατικής απώλειας βάρους διάρκειας 12 εβδομάδων και συνέχισαν με όμοιο διατροφικό σχήμα για επιπλέον 52 εβδομάδες.
Τα δύο διατροφικά σχήματα είχαν υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη (34% των θερμίδων από πρωτεΐνες) ή υδατάνθρακες (64%). Τα λιπαρά παρείχαν το 20% των θερμίδων και στα δύο σχήματα.
Μετά από μέτρηση των πρωτεϊνικών επιπέδων από τα διατροφικά αρχεία των συμμετεχόντων που τηρούσαν και τις 64 εβδομάδες της έρευνας, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτές που κατανάλωναν την υψηλότερη ποσότητα πρωτεϊνών ανά ημέρα κατά μέσο όρο έχασαν 6,5 κιλά. Αντίθετα, αυτές που κατανάλωναν τις λιγότερες πρωτεΐνες έχασαν κατά μέσο όρο 3,4 κιλά.
Ωστόσο η συμμόρφωση με τις δίαιτες δεν ήταν καλή με την πάροδο του χρόνου. Έτσι οι ερευνητές εξέτασαν τα διατροφικά επίπεδα των πρωτεϊνών, το βάρος και τα λιπίδια στην ομάδα συνολικά. Η πρωτεΐνη εξακολουθούσε να είναι άμεσα σχετική με την απώλεια βάρους, αλλά όχι με βελτιωμένες τιμές των λιπιδίων.
Η διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες φαίνεται να απονέμει οφέλη στην απώλεια βάρους, ενώ η διατηρούμενη απώλεια βάρους παρέχει οφέλη για την υγεία, ανεξάρτητα αν η διατροφή έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες ή υδατάνθρακες.

Η καφεΐνη αυξάνει τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος στους διαβητικούς

Η καθημερινή κατανάλωση καφεΐνης που περιέχεται στον καφέ, το τσάι και τα αναψυκτικά αυξάνει τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος στα άτομα με διαβήτη τύπου ΙΙ, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Diabetes Care.

Ερευνητική ομάδα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Duke με επικεφαλής τον Δρ Τζέιμς Λέιν εξηγεί ότι τα χάπια καφεΐνης (με ποσότητα όση και τέσσερα φλιτζάνια καφέ την ημέρα) αύξησαν τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος κατά 8%.
Η μείωση της καφεΐνης από το διαιτολόγιο μπορεί να βοηθήσει στους πάσχοντες από διαβήτη να ελέγξουν καλύτερα τα επίπεδα του σακχάρου του αίματός τους.
Στην έρευνα έλαβαν μέρος δέκα άτομα και ετέθησαν υπό αυστηρή παρακολούθηση με έναν μικροσκοπικό μετρητή γλυκόζης που εμφυτεύθηκε κάτω από το δέρμα τους.
Η συσκευή έδινε τη δυνατότητα στους ειδικούς να εντοπίζουν τα επίπεδα της καφεΐνης σε διάστημα 72 ωρών καθώς οι ασθενείς με διαβήτη τύπου ΙΙ συνέχισαν τις καθημερινές τους δραστηριότητες χωρίς περιορισμούς.
Παλαιότερες έρευνες είχαν δείξει ότι η καφεΐνη αυξάνει την αντίσταση στην ινσουλίνη, την ορμόνη που ευθύνεται για τον έλεγχο της αντίδρασης στα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα.
Ωστόσο, σε υγιή άτομα η καφεΐνη δεν αποτελεί πρόβλημα. Στους διαβητικούς όμως που πήραν χάπια καφεΐνης την μια ημέρα και την άλλη εικονικό χάπι, η καφεΐνη προκάλεσε αύξηση των επιπέδων του σακχάρου του αίματος.
Η επίδραση ήταν ιδιαίτερα έντονη μετά τα γεύματα με μια αύξηση 9% μετά το πρωινό, 15% μετά το γεύμα και 26% μετά το δείπνο.
Ο Δρ Λέιν σκοπεύει να κάνει ακόμα μια έρευνα με μεγαλύτερο δείγμα ασθενών για να δει αν η μείωση της καφεΐνης μέσω της διατροφής μπορεί να συντελέσει σε καλύτερο έλεγχο των επιπέδων του σακχάρου στον οργανισμό.
Υπάρχουν πάντως δύο πιθανοί τρόποι που η καφεΐνη έχει την αυξητική επίδραση στο σάκχαρο. Ενδεχομένως να παρεμβαίνει στη διαδικασία που κινεί την γλυκόζη από το αίμα προς τους μύες και άλλα κύτταρα του οργανισμού. Ενώ μπορεί επίσης να προάγει την έκκριση αδρεναλίνης, η οποία επίσης αυξάνει τα επίπεδα του σακχάρου.

Περί ειδικευομένων....

Διαβάζοντας το μήνυμα της αναγνώστριας Νόρας από το Ρέθυμνο αποφάσισα να γράψω 2 κουβεντούλες για την κατάσταση που επικρατεί στο ΕΣΥ και που είμαι σίγουρος πως λίγοι γνωρίζουν…
Οι ειδικευόμενοι ιατροί οι οποίοι είναι και οι στυλοβάτες του ΕΣΥ δουλεύουν σε εξαντλητικά ωράρια 8 με 10 φορές το μήνα ξεπερνώντας μακράν τις βιολογικές τους αντοχές.
Τι εστί εφημερία???
24ωρη εφημερία στην κλινική ή στα ΤΕΠ και κατόπιν συνεχίζεις κανονικά το επόμενο 8ωρο έχοντας την επιβλέψει των νοσηλευομένων ασθενών που παρακολουθείς. Εύκολα συμπεραίνει κανείς πως 8 με 10 φορές το μήνα ο ειδικευόμενος κλείνει 30-36 ώρες στο νοσοκομείο και το χειρότερο όλων εξετάζοντας ασθενείς… Προσωπικά δε θα ήθελα να με εξετάσει ιατρός πέραν του 8ωρου εργασίας με την έννοια ότι αμφισβητείται η διαφοροδιαγνωστική του ικανότητα. Πάντως το να δουλεύεις 30 ώρες συνεχώς και μάλιστα σε ορισμένες ειδικότητες χωρίς καθόλου ή με ελάχιστο ύπνο δεν είναι ότι "καλύτερο" για τους ασθενείς!!!!
Είναι πραγματική τρέλα αυτό που συμβαίνει. Πράγματι οι ειδικευόμενοι στα Νοσοκομεία είναι ΗΡΩΕΣ!!! Ακόμα και οι νοσηλευτές έχουν βάρδιες. Εδώ θα θίξω επίσης και το γεγονός ότι ελλείψη καθηκοντολογίου οι περίσσοτερες πράξεις χαρακτηρίζονται ιατρικές και πολλές φορές ο δύσμοιρος ο ειδικευόμενος καλείται να επιτελέσει και νοσηλευτικό έργο.
Επίσης είναι μεγάλο πρόβλημα ότι οι ειδικευμένοι (σχεδόν όλοι) εφημερεύουν (τελικά) από το σπίτι, έτσι όλη η δουλειά βγαίνει από τους ειδικευόμενους. Νομίζω ότι οι ειδικευόμενοι, θεωρώντας τους εαυτούς τους προσωρινούς (για αρκετά βέβαια χρόνια) και μη θέλοντας να έρθουν σε ρήξη με τους επιμελητές τους, υπομένουν το παράλογο, επικίνδυνο και αναξιοπρεπές που τους συμβαίνει. Το περίεργο βέβαια είναι ότι σιωπηλά, θεωρείται το παράλογο, ως λογικό.

Μετά από όλα αυτά ας έρθουμε και στο οικονομικό της υπόθεσης.
70 € στην 16ωρη εφημερία (70/16 = 4,375/ώρα)
24ωρη 110 € (110/24 = 4.58/ώρα).
Δε θα επιχειρηματολογήσω με το ωρομίσθιο άλλων επαγγελμάτων αλλά με αυτό των αποκλειστικών αδερφών στα νοσοκομεία. Παίρνουν τα αντίστοιχα χρήματα για την επίβλεψη ενός και μόνο ασθενή και για 8 ώρες. Ενώ ο ειδικευόμενος έχει την επίβλεψη όλων των ασθενών της κλινικής για 16 ή 24 ώρες και παίρνει τα ίδια χρήματα με αυτά της αποκλειστικής του ενός ασθενή και των 8 ωρών…

Κατά τα άλλα ο ειδικευόμενος μαθαίνει…. Τι ακριβώς? Να ξενυκτάει, να γνωρίσει την φυσική, ψυχική, οικονομική εξάντληση μια εξουθένωση χωρίς όρια και χωρίς τέλος…